________________
૧૯૦ રાગાદિ ચરોના જુલમમાં તેહ જન સપડાય છે, પહેલા નહી ચેત્યો અરે ત્યારે હવે રીબાય છે. અમૃત સરીખા મિષ્ટ ઉત્તમ વચન બેલી આપતા, પ્રભુ પ્રેમથી અમને શિખામણ તે અમે ભૂલી જતા; નિર્લજ્જ થઈને સ્વપ્નમાં પણ ના કદી સંભારતા, અજ્ઞાનથી અપરાધ કીધા સેંકડો અણછાજતા. તેાયે ગણે નિજ ભક્તની કેટી વિષે અમને તમે, હદપાર કરૂણા આપની એ કેમ ભૂલીશું અમે, આપજ કૃપા ભંડાર છે ઉન્મત્ત અમવિણ કોણ છે, અપરાધિને પણ તારનારા આપવિણ પર કેણ છે. ૧૩ પ્રભુ આપ કરૂણ રૂપ કરને દેઈ સઘલા જીવને, પ્રેમેજ પકડી રાખતા તુજ ધન્ય કરૂણા ભાવને; નહિ તે જરૂર પડતાજ તેઓ નરક રૂપિ કૃપમાં, કેના શરણને લેત રોતાં જેહ પલપલવારમાં કલેશ વિનાનો નિર્વિકારી દેહ શોભે આપને, તેને નિરખતાં પણ અભવ્ય ન હોય ભાજન હર્ષને જિમ કાકને ન ગમે દરાખ દરાખને શે દોષ છે ? જે આપ ન ગમે તેહને ત્યાં આપને શો દોષ છે.? ૧૫ છે હાસ્ય સાધન રાગનું ને શસ્ત્ર સાધન દ્વેષનું, વલિ જે વિલાસે કામના તે પ્રબલ સાધન મોહનું; તેં હાસ્યને દૂર કર્યો નવિ શસ્ત્ર રાખ્યા પાસમાં, ન વિલાસને હૈયડે ધર્યો તેથી હું હરખું ચિત્તમાં. ૧૬
૧૪
