________________
( २५६ )
पूर्वोक्तरीतें स्त्रीयो पण लाकडा पर बेसीने रत्नद्वीपें ग. त्यां लाकडाथी उतरीने पोताना मनोरथ पूर्ण करया. ते सर्व नापितें जोयुं ने पोतें लाकडानी पोलमांथी नीकलीने रत्नद्वीपमांथी घणांक अमूल्य रत्नो लइ पाठो लाकडामां पेवो. छाने स्त्रीयोनी साथें पाटो घेर आव्यो. स्त्रीयो लाकडा उपरथी उतरी घरमा गइयो. पालथी नापित पण लाकडामांथी बाहेर निकली पोताने घेर गयो. पण बीजे दिवसें धनवान् थवाथी सागरश्रेष्ठीनुं श्रानुचर्य करवा थाव्यो नहिं. एक दिवस ते शेठ पासें नापितें श्रावी - ने नमस्कार करी पोतानुं दर्पण शेग्ने बताव्युं. ते वखतें शेठें घणे दिवसें यावेला नापितने जोइने dant प्यो. त्या खोटा साचा जबाप श्रापीने पोतानी पासें रत्नद्वीपमांथी आणेलुं जे रत्न हतुं, ते बताव्यं. ते जोईने शेतें कह्युं के अरे दुष्ट ! या रत्न देवतानुं, घणाज मौल्यवालु, सकल नूमंगला धिपतिने पण न मले तेनुं, तुने क्यांथी मव्युं ! ते मने कहे ! ! ! तेवारें तेणें कयुं के तमाराज घरमांथी मने ए रत्न मलेलुं बे. शेतें कह्युं के दे मूर्ख ! तुं खोडं बोल नहिं. मारा घरमा आ रत्न होय
.
