________________
( १९० ) वसु स्त्रीयें सांजली, तेवारें महाडुःख धरती थकी तेनुं कष्ट निवारण करवा माटें शासनदेवीनुं स्मरण करी काउस'ग को छाने विचायुं के जेवारें ए नागदत्त मूकाशे, तेवारें हुं काउस्सग्ग पारीश ! एम निश्चल ध्यानमां थिर रही ते अवसरें नागदत्तने शूलियें दीधो के शूली नांगी पडी, पण नागदत्तने
न लागी, तेवारें कोटवालना यादेशथी नागदत्तने खडें करी दण्यो, ते खड्ग पण फूलमाला जेवुं तेने लाग्युं, तेवारें राजपुरुष विस्मय पामी ते वात राजा श्रागल कही. राजा पोतें तिहां श्राव्यो ते विचार प्रत्यक्ष देखी नागदत्तने सर्व विचार खरेखरो पूवाथी नागदतें यथास्थित वात कही. ते सांजली राजा महोटा महोत्सवपूर्वक नागदत्तने नगरमां ल आव्यो थने पोतानो अपराध खमाव। कोटवालाने देश बाहेर काढ्यो, तेना घरनुं सर्वस्व लइ लीधुं. जेमाटें अति उग्र पुण्य पापनां फल तत्काल प्राप्त थाय ॥ यतः ॥ त्रिनिर्वर्षैस्त्रि निर्मासे, स्त्रिभिः पदै त्रिनि दिनैः ॥ अत्युग्रपुण्यपापाना, मिहैवलनते फलम् ॥३॥
●
पढी नागदत्ते नागवसुना काजस्सग्गनुं सर्व वृत्तांत सांगली तेनो घणोज पोतानी उपर स्नेह जा