________________
मुत्तूण लोगसन्नंं उड्डण य साहुसमयसब्भावं । सम्मं पट्टियव्वं बुहेणमइनिउणबुद्धी ॥ १६ ॥ मुक्त्वा लोकसंज्ञां उवा च साधुसमयसद्भावम् । सम्यक्प्रवर्तितव्यं बुधेनातिनिपुणबुद्ध्या ॥ १६ ॥
(૧૬) વિદ્વાન પુરૂષે પોતાની શ્રેષ્ઠ બુધ્ધિ વડે લોકસંજ્ઞાને છોડીને સર્વજ્ઞપ્રણીત શાસ્ત્રના રહસ્યનો યર્થાથ અનુભવ કરીને ચૈત્યવંદન વગેરે ધર્મક્રિયામાં વિધિપૂર્વક પ્રવૃતિ કરવી જોઈએ.
कयमित्थ पसंगेणं ठाणाइसु जत्तसंगयाणं तु । हियमेयं विन्ने॒यं सदणुट्ठाणत्तणेण तहा ॥ १७ ॥ कृतमत्र प्रसङ्गेन स्थानादिषु यत्नसंगतानां तु । हितमे तद्विज्ञेयं सदनुष्ठानत्वेन तथा ॥ १७ ॥
(૧૭) અહીંયા પ્રરૂપવા યોગ્ય સ્થાનાદિક યોગના વ્યાખ્યાનમાં પ્રસંગથી તીર્થનો ઉચ્છેદ થવાના કારણો અને તેના રક્ષણ માટેના ઉપાયોનું વર્ણન કર્યું. હવે વધારે કહેવાથી સર્યું. મૂખ્ય વાત એ છે કે સ્થાન આદિ પાંચ યોગમાં વિધિપૂર્વક પ્રયત્ન કરનારનું ચૈત્યવંદનાદિ સદનુષ્ઠાનરૂપ થવાથી હિતકર-મોક્ષસાધક જાણવું.
एयं च पीड़भत्तागमाणुगं तह असंगयाजुत्तं । यं चउव्विहं खलु एसो चरमो हवइ जोगो ॥ १८ ॥ एतच्च प्रीतिभक्त्यागमानुगं तथाऽसंगतायुक्तम् । ज्ञेयं चतुर्विधं खल्वेष चरमो भवति योगः ॥ १८ ॥
(१८) खा सहनुष्ठान प्रीति, भक्ति, अने खागम अनुसार होय छे. તથા અસંગતતાથી યુક્ત ચોથા પ્રકારે જાણવું. વળી આ ચાર અનુષ્ઠાનમાં છેલ્લું અસંગાનુંષ્ઠાન જ નિશ્ચયથી યોગ છે.
૧૩૧
