________________
૭૯
માતરિક રચંડાળ ઢકવિત) વિને
ઉપદેશમાળા सिंहासणे निसण्णं, सोवांग सेणिओ नरवरिंदो । विज्जमग्गइ पयओ, इअ साहुजणस्स सुअविणओ ॥२६६।। विजाए कासवसंतिआए दगसूअरो सिरिं पत्तो । पडिओ मुसं वयंतो, सुअनिण्हवणा इअ अपत्था ॥२६७।। सयलम्मि वि जिअलोए, तेण इहं घोसियो अमाघाओ।
इक्कं पि जो दुहत्तं, सत्तं बोहेइ जिणवयणे ॥२६८।। દીધું. (એમ જ્ઞાનદાતા પ્રત્યે માત્ર બાહ્ય ભક્તિ નહિ, પણ આંતરિક બહુમાન ધરવું જોઈએ.)
(૨૬૬) ચંડાળને સિહાસને બેસાડીને શ્રેણિકરાજાએ એની પાસે) “પ્રયતઃ” વિનયપૂર્વક વિદ્યાની પ્રાર્થના કરી. એ પ્રમાણે સાધુજને શ્રુતજ્ઞાનનો (શ્રુતદાતાનો) વિનય કરવો જોઈએ. (આમ છતાં ગુરુનો અપલાર્પ કરનાર દુર્બુદ્ધિ શું પામે? તો કે,)
(૨૬૭) કોઈ કાશ્યપહજામની પાસેથી મેળવેલી વિદ્યા દ્વારા કોઈ ઉદક શૂકરે=જળભૂંડે (નિત્ય સ્નાનકારી ત્રિદંડિકે આકાશમાં ત્રિદંડ અદ્ધર રાખી) પૂજા-લક્ષ્મી મેળવી. (કોઈએ વિદ્યા કયાંથી મળી એમ પૂછતાં તેણે હજામને બદલે હિમવંતવાસી યોગી પાસેથી” એમ) અસત્ય ઉત્તર આપતાં, (તનો ત્રિદંડ આકાશમાંથી નીચે) પડ્યો. શ્રુતનો અપલાપ એ વિદ્યાનું કુપથ્ય છે. (કેમકે ગુરુનો અપલાપ એ શ્રુતનો અપલાપ
છે.)
(૨૬૮) (ગુરુ આટલા બધા પૂજ્ય કેમ? તો કે, “ઈહ =આ જગતમાં તે બોધદાતા ગુરુએ સકળ ચૌદ રાજલોકમાં “અ-મારિની ઘોષણા કરી કે જે ગુરુ એક પણ દુઃખ પીડિત જીવને શ્રી જિનવચનના વિષયમાં બુઝવે છે. (કેમકે બુઝેલો જીવ
