________________
૬૦
ઉપદેશમાળા दुपयं चउप्पयं बहु-पयं च अपयं समिद्धमहणं वा ।
अणवकएऽवि कयंतो, हरइ हयासो अपरितंतो ।।२०६।। * न य नजइ सो दियहो, मरियव्वं चाऽवसेण सव्वेण |
आसापासपरद्धो, न करेइ य जं हियं बज्झो ।।२०७।। * संझरागजलबुब्बुओवमे, जीविए य जलबिंदुचंचले । |ષ્યને જ નામે, પાવ નીવ!
किमियं न बुज्झसि ।।२०८।।
(૨૦૬) હરામી યમરાજનું કાંઈ બગાડ્યું નથી છતાં એ બેપગાને, ચારપગાને બહુપગા (ભ્રમરાદિ)ને અને અપગા (સર્પાદિ)ને તેમજ સમૃદ્ધિવાળાને ને નિર્ધનને અવિશ્રાંતપણે (વણથાક્યો) ઉપાડે છે.
(૨૦૭) તે દિવસની ખબર નથી કે જ્યારે સૌએ પરવશપણે (અનિચ્છાએ) મરવાનું છે તેમ છતાં પણ (જીવ) આશા (મનોરથો)ના પાશથી બંધાયેલા આત્મહિત જે આચરતા નથી તે “વધ્ય:' =મૃત્યુ માટે જ સરજાયેલા
છે.
:
(૨૦૮) સંધ્યાના રંગ અને પાણીના પરપોટા સમાન તથા (ઘાસના ટોપચા પરના) જલબિંદુ સમાન ચંચળ આયુષ્ય છે, તેમજ યુવાની નદીના વેગ તુલ્ય છે. (તો) હે પાપીજીવ! (આ જોવાછતાં) કેમ બોધ પામતો નથી? (આ ભ્રમ પ્રાય: અતિ ગાઢ કામરાગથી થાય છે. તેથી આ વિચાર
કે,-)
