________________
ઉપદેશમાળા
* जं न लहइ सम्मत्तं लद्धण वि जं न एइ संवेगं । વિસયસુસુ ય રઝ, સો ટોસો રામોસાળં II9રજી तो बहुगुणनासाणं, सम्मत्तचरित्तगुणविणासाणं । न हु वसमागंतव्वं, रागदोसाण पावाणं ।।१२५।। * न वि तं कुणइ अमित्तो, सुट्टवि सुविराहिओ समत्थोवि । जं दोवि अणिग्गहिया, करंति रागो य दोसो य ।।१२६।। इह लोए आयासं, अजसं च करेंति गुणविणासं च । पसर्वति अ परलोए, सारीरमणोगए दुक्खे ॥१२७||
(૧૨૪) જીવ જે સમ્યકત્વ પ્રાપ્ત નથી કરતો વા (સમ્યક્ત) પ્રાપ્ત કર્યા પછી પણ સંવેગ યાને મોક્ષની લગન નથી આવતી, પણ શબ્દાદિ વિષય સુખોમાં આસક્ત ગુલામ બન્યા રહેવાય છે, એ વાંક રાગ અને દ્વેષનો જ છે. (કેમકે રાગદ્વેષ જીવને દુઃખ-કારણમાં સુખનો ભ્રમ કરાવે છે.)
(૧૨૫) તેથી જેનો નાશ બહુ ગુણકારી છે એવા રાગદ્વેષ સમ્યગ્દર્શન-ચારિત્ર-જ્ઞાનાદિગુણોના નાશક હોવાથી એની પરવશતામાં નહિ જવું. (એને વશ નહિ થવું. કારણ કે,-).
(૧૨૬) અત્યંત પણ પ્રબળ પણે વિફરાયેલ શત્રુ તે પણ ભારે શક્તિવાળો જે (નુકસાનો) નથી કરતો તે વશમાં નહિ લીધેલ (નિરંકુશ) રાગ અને દ્વેષ કરે છે. (શ્લોકમાં રાગ અને દ્વેષ તુલ્યુબલી છે એમ સૂચવે છે.)
(૧૨૭) (રાગદ્વેષજનિત કયા નુકશાનો? તો કે, ~) આ જનમમાં શરીર-મનમાં ખોટા શ્રમ, અને અપયશ તથા ગુણોનો વિધ્વંસ કરે છે, અને પરલોકમાં (નરકાદિમાં પાડીને) શારીરિક-માનસિક દુઃખોને પેદા કરે છે. (આવું છે ત્યારે,)
chlach
alle 2101-a
