________________
ઉપદેશમાળા
- ૩૩ अविकत्तिऊण जीवे, कत्तो घरसरणगुत्तिसंठप्पं ? । अवि कत्तिआ अ तं तह, पडिया असंजयाण पहे ।।११२।। * थोवोऽपि गिहिपसंगो, जइणो सुद्धस्स पंकमावहइ ।
નદ સો વીરત્તરિસી, હસિકો પોયરવડું 99 રૂા. * सब्भावो वीसंभो, नेहो रइवइयरो य जुवइजणे ।
सयणघर-संपसारो, तवसीलवयाई फेडिज्जा ।।११४।। પડનારા, એ કલહ-હિંસાદિ પાપ, તથા ક્રોધ (માનાદિ)ના દોષોના સંમિલનમાં કેમ નહિ પડે? (કારણ,).
(૧૧૨) જીવોના છેદનાદિ કર્યા વિના ઘર-છાપરું-વાડ-દિવાલ વગેરે સમારવાનું ક્યાંથી બની શકે ? (નજ બને) અને એમ છેદનાદિ કરી-કરાવીને તો સાધુ અસંયમી-ગૃહસ્થોના માર્ગે જ પડ્યા !
(૧૧૩) (માત્ર ગૃહકર્મ જ નહિ) ગૃહસ્થોનો થોડો સંબંધ પણ પવિત્ર સાધુને ય મલિનતા લગાડનારો બને છે, જેમકે તે વારત્રઋષિની પ્રદ્યોતરાજા વડે હાંસી કરાઈ. (અલ્પ પણ ગૃહસ્થ-પરિચય દોષકારી છે. વિશેષમાં સ્ત્રી સંબંધનું તો પૂછવું જ શું?)
(૧૧૪) નારીજનની સાધુ વસતિમાં અકાળે હાજરી, એના પર વિશ્વાસ, સ્નેહરાગ, કામરાગકારી વાતચીત (ઈસારા-ગાત્ર-હાવભાવાદિ દર્શન) તથા એની સાથે સ્વજન સંબંધી-ઘરસંબંધી વિચારણા (એ સાધુના) તપ-શીલ (ઉત્તર ગુણો) તથા મહાવ્રતોનો નાશ કરે છે. (ગાથાના “તવ” શબ્દનો બીજો અર્થ “હે શિષ્ય ! તારા તારા.')
