________________
૧૩૪
ઉપદેશમાળા સિપાન ચ સળિય, નાતોગવિ જ ય નુંન નો ૩
तेसिं फलं न भुंजइ, इअ अजयंतो जई नाणी ।।४२१।। * गारवतियपडिबद्धा, संजमकरणुजमम्मि सीअंता ।
निग्गतूण गणाओ (घराओ), हिंडति पमायरण्णम्मि- ४२२। * नाणाहिओ वरतरं, हीणोऽविहु पवयणं पभावंतो ।
न य दुक्करं करंतो, सुट्ठ वि अप्पागमो पुरिसो ।।४२३।।
(૪૨૧) શિલ્પો અને શાસ્ત્રો જાણતો હોવાં છતાં જે (એને ક્રિયામાં) ન જોડતો =ન ઉતારતો હોય તે એનાં દ્રવ્યલાભાદિ) ફળને ભોગવી શકતો નથી, એજ પ્રમાણે સાધુ પણ જ્ઞાની છતાં અનુષ્ટાન વિનાનો હોય તો (મોક્ષ ફળ નથી પામતો.)
(૨૨) (જ્ઞાન છતાં ક્રિયા કેમ નહિ? તો કે જ્ઞાની છતાં રસ-દ્ધિ-શાતા) ગારવત્રિકમાં આસક્ત હોઈ “સંયમ' = શકાય રક્ષાદિના આચરણ વિષયના ઉદ્યમે” = ઉત્સાહમાં શિથિલ બની જનારા ગચ્છમાંથી નીકળી યથેષ્ટ પ્રવૃત્તિથી વિષય-કપાયરૂપી ચોર અને શિકારી પશુથી ભરેલા) પ્રમાદ-અરણ્યમાં વિચરતા હોય છે. તેથી ક્રિયાહીન હોય છે.). - (૪૨૩) (કાંઈક ક્રિયારહિત જ્ઞાની, અને કંઈક જ્ઞાન રહિત ક્રિયાવાળો, બેમાં કોણ સારો? તો કે) ચારિત્રથી હીન પણ (વાદ-વ્યાખ્યાનથી) પ્રવચનની પ્રભાવના કરનારા જ્ઞાનાધિકએ વધુ સારો છે, કિન્તુ (માસક્ષમણાદિ) દુષ્કરને સારી રીતે કરનારો પણ અલ્પજ્ઞાની તેવો નહિ. (કેમકે અલ્પજ્ઞ શાસ્ત્ર-વિધાનોનો અજાણ હોઈ ખરેખરું કેટલું આરાધે ?)
