________________
ઉપદેશમાળા
*નીય હિરૂ પિંડ, શાળી સચ્છદુ શિહäહો । पावसुआणि अहिज्जइ, अहिगारो लोगगहणंमि || ३७१।। परिभवइ उग्गकारी, सुद्धं मग्गं निगूहए बालो । વિહરફ સાયાનુઞો, સંનમવિત્તેનુ વિત્તેપુ ।।રૂરસા उग्गाइ गाइ हसई असंवुडो, सइ करेइ कंदप्पं । गिहिकज्जचिंतगोऽविय, ओसन्ने देह गिण्हइ वा || ३७३ ||
૧૧૫
(૩૭૧) ‘નીયં’ હંમેશા એક ઘરનો આહાર વાપરે, એકાકી રહે, ગૃહસ્થોની વાતો કર્યા કરે, ખગોળ-જ્યોતિષગ્રહચાર વગેરેના પાપશાસ્ત્રો ભણે, અને લોકરંજનઆકર્ષણ ક૨વામાં ‘અધિકાર’=સંતોષ (કિંતુ સ્વઅનુષ્ઠાનોમાં નહિ.) વળી
(૩૭૨) ઉગ્ર વિહારી (અપ્રમાદી) સાધુઓનો પરાભવ (અવગણના-નિંદા) કરે, બાલ-મંદબુદ્ધિવાળો તે (જ્ઞાનદર્શન ચારિત્રરૂપ શુદ્ધ માર્ગને ગોપવે, શાતાગારવીયો બનીને (ઉત્તમ સાધુઓથી અભાવિત) સંયમ – પ્રતિકૂળ ક્ષેત્રોમાં સુખ-શીલતા પોષાય એ ઉદ્દેશથી વિચરે.
-
(૩૭૩) મોટા અવાજથી સંગીત ક૨ે, સામાન્ય સંગીત કરે, ખુલ્લા મુખે (ખડખડાટ) હસે, (હાસ્યોદ્દીપક વચનો બોલીને) સદા કંદર્પ (હાસ્ય-મજાક) કરે, ગૃહસ્થનાં કાર્યોની ચિંતા કરે, અને ઓસત્રને (શિથિલાચારીઓને) વસ્ત્રાદિ આપે અથવા તેમના પાસેથી લે.
