________________
તકસંદોહ
હે જીવ! તેવા પ્રકારના દુર્લભ અને વીજળી જેવા ચંચળ માનવ જન્મને પામી ધર્મકાર્યમાં ખેદ અનુભવે છે, તે ખરેખર કપુરુષ (નિંદનીય) છે, સત્યરુષ નથી. ૬૮
माणुस्सजम्मे तडिलद्धयंमि, जिणिंदधम्मो न कओ य जेणं । तुट्टे गुणे जह धाणुक्कएणं,हत्था मलेव्वा य अवस्स तेणं ॥६९ ॥
જેમ સુભટને ધનુષ્યની દોરી તૂટી ગયા પછી અવશ્ય હાથ ઘસવા પડે છે તેમ સંસારસાગરના કિનારારૂપ મનુષ્યજન્મને પામીને જે જૈનધર્મને સેવતો નથી તેને અવશ્ય હાથ ઘસવા પડે છે અર્થાત્ પશ્ચાત્તાપ કરવો પડે છે. ૬૯
रे जीव ! निसुणि चंचलसहाव, मिल्हेविणु सयलवि बझभाव । ... नवभेय - परिग्गहविविहजाल, संसारि अस्थि सहु इंदयाल ॥ ७० ॥
[ રે જીવ! સાંભળ. ચંચળ સ્વભાવવાળા સઘળાય બાહ્યભાવોને તથા નવપ્રકારના પરિગ્રહની જંજાળને મૂકીને જવાનું છે માટે સંસારમાં સઘળું ઈન્દ્રજાળ જેવું છે. ૭૦
पिय पुत्त मित्त- घर घरणिजाय, इहलोइअसव्व नियसुहसहाय ।। नवि अत्थि कोइ तुह सरणि मुक्ख, इक्कल्लु सहसि तिरिनिरयदुक्ख ॥ ७१ ॥
હે મૂર્ણ જીવ! આ લોકમાં પિતા-પુત્ર, મિત્ર, ઘર, પની આદિનો સમુદાય પોતાના જ સુખનો અર્થ છે. ભવાંતરમાં તિર્યંચ અને નરક ગતિનાં દુઃખો તું એકલો જ સહન કરીશ. બીજા કોઈ તને શરણરૂપ નહી થાય. ૭ર - कुसग्गे जह ओसबिंदुए, थोवं चिट्ठइ लंबमाणए ।
एवं मणुआण जीविअं, समयं गोयम ! मा पमायए ॥७२॥
જેમ ડાભના (ઘાસના) અગ્રભાગ ઉપર રહેલ ઝાકળનું બિંદુ થોડો સમય જ ટકે છે; તેમ મનુષ્યનું જીવન પણ થોડો સમય જ
