________________
(૭૨) - ૧૦૭ દાન સંબંધી વિચાર, जे अदाणं पसंसंति, वहमिच्छंति पाणिणं । નફળ (તં) ઉત્તેતિ, વિત્તિ છે વતિ તે સરકા - જેઓ અસંયતિના દાનની પ્રશંસા કરે છે, તેઓ પ્રાણીના વધારે છે છે અને જેઓ અનુકંપાદાનને નિષેધ કરે છે, તેઓ અન્યની વૃત્તિ છેદ કરે છે. એટલે તેઓ અંતરાય કર્મ બાંધે છે. ૧૪(આ ગાથાનું ત્રીજું પદ અશુદ્ધ જણાય છે.)
૧૦૮ સજ્જને કેવું બેલિવું? संतेहिं असंतेहिं, परस्स किं जंपिएहिं दोसेहिं । अत्थो जत्थ न लब्भइ, सो अमित्तो कओ होइ. ॥१६५॥
છતા અથવા અછતા બીજાના દેષ બલવાથી શું ફળ છે? કઈજ ફળ નથી, કેમકે તેમાં કોઈ પણ અર્થ–ધનાદિક મળતું નથી, અર્થ સરતે નથી અને ઉલટે તેને શત્રુ કરાય છે તે શત્રુ થાય છે. ૧૬પ૦ मा होउ सुअग्गाही, मा जंपह जं न दिलं पञ्चक्खं । पञ्चक्खे वि अ दिडे, जुत्ताजुत्तं वियारेइ ॥ १६६ ॥ * શ્રતગ્રાહીન થવું. એટલે કે તેની પાસેથી કાંઈ વાત સાંભળી કે તરત જ તેને વગરવિચારે સત્ય માની લેવી નહીં. વળી જે પ્રત્યક્ષ જોયું ન હોય તે પણ બીજાની પાસે ન કહેવું, તથા પ્રત્યક્ષ જોયા છતાં પણ યોગ્ય અને અગ્યનો વિચાર કરવો. અર્થાત વાગ્યકહેવાગ્ય-સંભવિત હોય તે જ કહેવું, અયોગ્ય-અસંભવિત હોય તે તે કહેવું નહીં, ૧૬૬,
