________________ 112: ઉદય-અર્ચના ચૈતન્ય શિક્ષાભાસની સઝાય આપ વિચારજે આતમા, બ્રાતે શું ભૂલે, અથિર પદારથ ઉપરે, ફેગટ શું ફૂલે. આ૦ 1 ઘટમાં છે ઘરધણી, મહેલે મનને ભામે; બેલે તે બીજે નથી, જેને ધરી તામે. આ 2 પામીશ તું પાસું થકી, બાહેર શું છે; બેસે કાં તું બૂડવા, માયાની ઓળં. આ૦ 3 પ્રીછયા વિણ કેમ પામિર્યે, સુણ મૂરખ પ્રાણી; પિવાયે કિમ પશલિયે, ઝાંઝવાનાં પાણી. આ આપ સ્વરૂપ ન ઓળખે, માયા માહે મૂલે, ગરથ પોતાની ગાંઠને, વ્યાજમાં જિમ ખૂલે. આ૦ 5 જતાં નામ ન જાણિયે, નહીં રૂપ ન રેખ; જગમાંહે તે કેમ જડે, અરૂપી અલેખ. આ૦ 6 અંધ તણું પેરે આફળે, સઘળા સંસારી; અંતરપટ આડે રહે, કોણ જુવે વિચારી. આ૦ 7 પહેલેથી પાછું ફરી, પછી જેને નિહાળી; નજરે દેખીશ નાથને, તેહશું લે તાળી. આ૦ 8 બંધણહાર કે નથી, નથી છેડાવણહારે; પ્રવૃત્તેિ પિતે બાંધિયે, નિવૃત્તે વિસ્તાર. આ૦ 9 ભેદભેદ બુદ્ધે કરી ભાસે છે અનેક ભેદ તજીને જે ભજે, તે દીસે એક. આ૦ 10 કાળે ધળું ભેળિયે, તે તે થાયે બે રંગું; બે રંગે બૂડે સહિ, મન ન રહે ચંગું. આ૦ 11 મન મરે નહીં જિહાં લગે, ઘૂમે મદ ઘેર્યો; તબ લગે જગ ભૂલ્યું ભમે, ન મટે ભાવફેરા. આ. 12 ઊંઘ તણે જેગું કરી, શું મોહ્યો સુહણે; અળગી રહેલી ઊંઘને, ખેળી જેને ખૂણે. આ૦ 13
