Gujarati Sahitya Kosh Part 01

SR No.: 016103
Original Sutra Author: N/A
Author: Jayant Kothari, Jayant Gadit, Chandrakant Sheth, Raman Soni
Publisher: Gujrati Sahitya Parishad
Publication Year: 1989
Total Pages: 534
Language: Gujarati
Classification: Dictionary & Dictionary
File Size: 17 MB

Page 45

અને કેટલાંક નથી માં છે જ પ્રગટ કરતી જગ્યા છે અને વાત
પામ્યો હોવા છતાં એમાં કથાતત્ત્વ પાંખ્યું છે, કેમ કે એ એક જ યેલી છે. દ્રૌપદી અને પટરાણીઓ વચ્ચેના વિનોદવિહારની ક્ષણોઘટનાસૂત્રવાળી સાદી કથા છે. ધર્મબોધના ફુટ પ્રયોજનથી રૂપે આખી ઘટનાનું નિરૂપણ રોચક બન્યું છે. સુ.દ.] રચાયેલી આ કૃતિમાં કવિએ કર્મ, તપ ઇત્યાદિના સ્વરૂપ અને પ્રકારોની સાંપ્રદાયિક માહિતી ગૂંથી લીધી છે તેમ જ સુભાષિતો અસાઈત[ઈ. ૧૪મી સદી ઉત્તરાર્ધ : લોકનાટયકાર અને પદ્યઅને સમસ્યાઓનો પણ વિનિયોગ કર્યો છે. કાવ્યમાં કવિની કાવ્ય- વાર્તાકાર. પ્રચલિત કથા અનુસાર સિદ્ધપુરના યજુર્વેદી ભારદ્વાજ શક્તિનો પણ પરિચય પ્રસંગોપાત્ત આપણને મળ્યા કરે છે. જેમ ગોત્રના ઔદીચ્ય બ્રાહ્મણ. પિતા રાજારામ ઠાકર. અસાઈતની કવિ, કે, મઘવા મુનિના પુણ્યપ્રતાપને પ્રગટ કરતા વાતાવરણનું ચિત્રણ વક્તા અને સંગીતકાર તરીકે ખ્યાતિ. તેમણે ઊંઝામાં છાવણી નાખી કવિએ જે વીગતોથી કર્યું છે તે મનોરમ લાગે છે. નગર વગેરેનાં રહેલા મુસ્લિમ સરદારને, તેની પાસેથી ત્યાંના હેમાળા પટેલની અન્ય કેટલાંક વર્ણનો પણ નોંધપાત્ર છે. આવાં વર્ણનોમાં રૂપકાદિ પુત્રીને છોડાવવા એ પોતાની પુત્રી છે એવું કહેલું અને એની અલંકારોનો કવિએ લીધેલો આશ્રય એમની ક્ષમતાને પ્રગટ કરે સાબિતી આપવા તેની સાથે જમણ લીધેલું; પરિણામે તેમની છે. રોહિણીના રૂપવર્ણનમાં “ઉર્વશી પણિ મનિ નવિ વસી રે” જેવા બ્રાહ્મણ-કોમે તેમને નાત બહાર મૂકેલા. આથી અસાઈતે પોતાના વ્યતિરેક-યમકના સંકરાલંકારની હારમાળા યોજી છે અને પૌરાણિક ૩ પુત્રો માંડણ, જયરાજ અને નારણ સાથે સિદ્ધપુર છોડી ઊંઝામાં હકીકતોને રોહિણીના પ્રભાવના હેતુ રૂપે કલ્પી છે તે કવિની આ નિવાસ કર્યો. ત્યાં હેમાળા પટેલે તેમને ઘર, જમીન તથા વંશપરંપ્રકારની વર્ણનક્ષમતાનું એક વિશિષ્ટ ઉદાહરણ છે. સમગ્ર રાસમાં પરાના કેટલાક હકો લખી આપેલા જે અસાઈતના વંશજો આજેય શિષ્ટ પ્રૌઢ ભાષાછટાનું આકર્ષણ છે તો જુગુપ્સા અને તિરસ્કારના ભોગવે છે. આ અસાઈતના પુત્રોનાં ૩ ઘર થયાં તેથી ‘ત્રણઘરા” ભાવોને અનુરૂપ ભાષા પણ કવિ એટલી જ અસરકારકતાથી ઉપરથી તરગાળા' કહેવાયા. અન્ય મત મુજબ અસાઈતે આરંભેલી પ્રયોજી બતાવે છે. થોડીક સુંદર વાઓ અને કવચિત કરેલી ૪ ભવાઈની પ્રવૃત્તિમાં ઔદીચ્ય, શ્રીમાળી અને વ્યાસ ૩ જાતિના પ્રારની યોજના પણ કવિની કાવ્યશક્તિની ઘાતક છે. ફિ.દે. બ્રાહ્મણો ભળ્યા તેથી ‘ત્રણ-ગાળાળા’ પરથી ‘તરગાળા' કહેવાયા. ગમે
તેમ, પણ અસાઈત ભવાઈ કરનાર તરગાળા કોમના આદિપુરુષ અશ્વમેધપર્વ' (ર. ઈ. ૧૬૩૯ સં. ૧૬૯૫, મકરસંક્રાન્તિ]: ૭૦૦૦ ગણાય છે. આ કોમ ‘નાયકને નામે પણ ઓળખાય છે અને કડીઓમાં વિસ્તરતા યૌવનાશ્વનું આખ્યાનથી અશ્વમેધ-પૂર્ણાહુતિ અસાઈત નાયક એવી નામછાપ એમની રચનાઓમાં મળે છે. સધીનાં ૧૭ આખ્યાનોમાં વિભક્ત થયેલી હરજીસુત કહાનની આ અસાઈતે ધાર્મિક, ઐતિહાસિક અને સામાજિક વિષયના ૩૬૦ કૃતિ(મુ.) મહાભારતના સમગ્ર “અશ્વમેધ-પર્વને આખ્યાનબદ્ધ કર- ભવાઈવેશ રચ્યા કે સંકલિત કર્યાનું કહેવાય છે, જો કે આજે વાના એક વિરલ પ્રયાસ તરીકે નોંધપાત્ર છે. કડવા માટે યોજાયેલી પચાસેકથી વધારે વેશ મળતા નથી; તે ઉપરાંત, જે વેશ મળે છે
અલંકાર, છંદ, ‘ઝમક’, ‘સૂત્ર' જેવી વિવિધ સંજ્ઞાઓ આ તેમાંથી “કજોડાનો વેશ’ અને ‘અમદેવનો વેશ’ એ ૨ વેશમાં જ કૃતિની વિલક્ષણતા છે. કથા પરત્વે કવિ મહાભારતને અનુસરીને અસાઈતનું નામ વેશના કર્તા તરીકે જોડાતું હોય એવું દેખાય છે ચાલ્યા છે અને સળંગ પ્રવાહી કથાનિરૂપણથી વિશેષ એ સિદ્ધ અને બીજા ત્રણેક વેશમાં દુહા, છપ્પા જેવી છૂટક રચનાઓમાં કરી શકયા નથી. પ્રસંગનિરૂપણ કે અભિવ્યક્તિનો ચમત્કાર કૃતિમાં અસાઈતની નામછાપ મળે છે. જવલ્લે જ જડે છે. તેમ છતાં તેમની વર્ણનરીતિમાં પ્રૌઢિ અને “કજોડાનો વેશ'-(મુ.)માં મોટી ઉંમરનાં ઠકરાણાં અને નાની વિશદતા છે તેમ જ પરંપરાગત વર્ણનોનો તથા પાત્રોક્તિઓનો ઉમરના ઠાકોરના કજોડાનું હાસ્યરસિક ચિત્રણ થયું છે. રામદેવ અને તેમણે વારંવાર આશ્રય લીધો છે, એથી કથા રસપ્રદ બની છે. એની રાણીના દાંપત્યજીવનની ખૂબ જ ઓછી કથાવસ્તુ ધરાવતો કવચિત્ થયેલી ગીતની ગૂંથણી તથા દરેક કડવાને આરંભે રાગનો ‘રામદેવનો વેશ(મુ.) અનેક વિષયોની માહિતી તથા વ્યાવહારિક નિર્દેશ – કયારેક ૧થી વધુ રાગોનો પણ નિર્દેશ – આ કૃતિને કવિએ ડહાપણનાં સુભાષિતોથી ખૂબ વિસ્તૃત બનેલો છે અને પ્રાપ્ત અત્યંત ગેય રૂપે કલ્પી છે તેના પ્રમાણરૂપ છે. દરેક આખ્યાનને ભવાઈવેશોમાં એ સૌથી લાંબો વેશ છે. આરંભે ઇષ્ટદેવ કૃષગની સ્તુતિ – કયારેક ૮-૧૦ કડીઓ સુધી મુદ્રિત ભવાઈવેશોમાં અસાઈતના નામછાપવાળી વ્યવહારજ્ઞાન, વિસ્તારીને પણ – કવિએ કરી છે તે તેમની કૃષ્ણભક્તિ અને પ્રસ્તારી સંસારડહાપણ અને સમસ્યાચાતુરીની દુહા, છપ્પા, કવિત વગેરે નિરૂપણશૈલીના દૃષ્ટાંતરૂપ છે. પહેલું ‘યૌવનાશ્વનું આખ્યાન (૨. ઈ. પ્રકારની અનેક છૂટક રચનાઓ તથા મહિના જેવી કૃતિ પણ મળે ૧૬૩૭ સં. ૧૬૯૩, માગશર સુદ ૨, રવિવાર) બતાવે છે તે છે. હસ્તપ્રતયાદીઓમાં પણ આ પ્રકારની છૂટક રચનાઓ અસાજોતાં કવિએ આ કૃતિની રચના પાછળ પૂરાં ૨ વર્ષનો સમય ઈતને નામે નોંધાયેલી મળે છે તેમાં અમુદ્રિત રચનાઓ પણ હોવાનો આપ્યો છે એમ દેખાઈ આવે છે.
રિ.સો. સંભવ છે.
ભવાઈવેશો એમના રચનાસમયો કોઈ નિર્દેશ કરતા નથી પરંતુ અષ્ટપટરાણીવિવાહ’ : ૪૦ કડીના સળંગ પદબંધના દયારામકૃત પરંપરાગત રીતે અસાઈતને ઈ. ૧૪મી સદીમાં થયેલા માનવામાં આવે આ કાવ્ય(મુ.)માં રુકમિણી, જાંબુવતી, સત્યભામા, કાલિંદી, મિત્રવિંદા, છે અને તેથી હંસવચ્છકથાચરિત/ચોપાઈ પવાડો/હંસાઉલી:સત્યા, ભદ્રા અને લક્ષ્મણા – આ ૮ પટરાણીઓ અને શ્રીમદ્ભાગવત- (ર. ઈ. ૧૩૬૧/૧૩૭૧; મુ.)ને અસાઈતની કૃતિ ગણવામાં આવે ના નાયક શ્રીકૃષણના વિવાહપ્રસંગો એકસાથે નિરૂપાયા છે. સોળ- છે. ૪ ખંડ અને મુખ્યત્વે ચોપાઈબંધની ૪૩૮/૪૭૦ કડીની આ સહસ્ત્ર રાણીઓ સાથેના વિવાહની ઘટના પણ અહીં ભેગી ગૂંથા- કૃતિના પહેલા ખંડમાં હંસાઉલીનરવાહનના લગ્નની અદભુતરસિક
૧૬ : ગુજરાતી સાહિત્યકોશ