Gujarati Sahitya Kosh Part 01

SR No.: 016103
Original Sutra Author: N/A
Author: Jayant Kothari, Jayant Gadit, Chandrakant Sheth, Raman Soni
Publisher: Gujrati Sahitya Parishad
Publication Year: 1989
Total Pages: 534
Language: Gujarati
Classification: Dictionary & Dictionary
File Size: 17 MB

Page 182

છે તેનો શો આધાર છે તે સ્વર્ગલોકનો એક
બીજી વાર બધા હાર
પિતાનું નામ લખવાસન ધરાવતું તિભાદ નથી
ગોવિદજીભાઈ પુરુષોત્તમદાસ, ઈ. ૧૯૭૬ (ચોથી આ.) (સં.); પાણી આવે તે માટે ભોગ આપવાનો થાય છે ત્યારે બત્રીસલક્ષણા ૬. હરિ જન લોકકવિઓ અને તેમનાં પદો, દલપત શ્રીમાળી, પુરુષ તરીકે એની પસંદગી થાય છે. હરિજનો પરના પરંપરાગત કર ઈ. ૧૯૭૦ (+સં.).
દૂર કરવાની શરતે આ હરિજન કિશોર સોંપવામાં આવે છે ને સંદર્ભ : પ્રીતના પાવા, સં. પુષ્કર ચંદરવાકર, ઈ. ૧૯૮૩ – એના લોહીથી તળાવમાં પાણી પણ આવે છે. સદ્ ભાગ્યે કિશોર ‘રાજસ્થાની લોકસાહિત્ય’. (૧ પદ મુ.).
ચિ. શે.. બચી જાય છે. જ્ઞાતિની ઉચ્ચ-નીચતાની જડ કેટલી ઊંડી છે એનો ડુંગરસી [
ખ્યાલ એ પરથી આવે છે કે બત્રીસલક્ષણો પુરુષ વસ્તુત: હરિજન
: ૧ શૃંગારી ગીત (મુ)ના કત. “કસ્તુરાદિ રાણી વર સેજિ સંભોગિક, ડુંગરસી પઉદરા”એ
કોમનો નથી, રાજપુત્ર છે. પંક્તિમાં ડુંગરસી કર્તાનામ વાંચવું કે કેમ તે પ્રશ્ન રહે છે, તે
વેશના ત્રીજા ખંડમાં કથાકથન ચાલુ જ રહે છે અને પૃથ્વીઉપરાંત કને જેને ગણવામાં આવ્યા છે તેનો શો આધાર છે તે લોક પર આવેલા સ્વર્ગના પોઠિયાનું પૂંછડું ઝાલી ટાવો મહેતર સ્પષ્ટ થતું નથી.
સ્વર્ગલોકનો અનુભવ લઈ આવે છે તેનું વૃત્તાંત કહેવાય છે. કૃતિ : જેનયુગ, કારતક-માગશર ૧૯૮૩–“એક શૃંગારિક ગીત”,
સ્વર્ગના લાડુની લાલચથી બીજી વાર બધા હરિજનો ટાવાને સં. મણિલાલ બ. વ્યાસ.
[પા. માં.]
લટકીને સ્વર્ગમાં જવા નીકળે છે પણ સ્વર્ગના લાડુનું વર્ણન કરવા
જતાં ટાવાના હાથ છૂટી જતાં સૌ નીચે પછડાય છે ને સ્વર્ગના ડોસો [ઈ. ૧૦૨૬માં હયાત] : જૈનેતર કવિ. પિતાનું નામ
લાડુ ખાનાર ટાવા સિવાય સૌ મૃત્યુને વશ થાય છે. હરિજનો માટે વેલો. કવિ પિતાના નામ પરથી ‘વેલાણી” નામને અંતે લખે છે.
કંઈક આશ્વાસન ધરાવતું આ વૃત્તાંત અંતે તો કરુણપરિણામી જ વતન જામનગર પાસે કાલાવાડ. એમની ૭૦ કડીના કૃષ્ણચરિત્રની નીવડે છે. સ્વર્ગમાં કશો જ્ઞાતિભેદ નથી - ઊંચનીચભેદ નથી ને સલાકા/બાળલીલાની સલોકા/રાધાકૃષ્ણના સલીકા (ર. ઈ. ૧૭૨, બધા સાથે જમે છે એવો ઉલ્લેખ ઉદાર સામાજિક દષ્ટિએ એક સં. ૧૭૮૨, જેઠ સુદ ૩, સોમવાર)માં બાળલીલા ને રાધાના નાનકડી બારી ખોલતો જણાય છે. દાણના રસિક પ્રસંગના આલેખન ઉપરાંત કંસવધ સુધીનું વૃત્તાંત
આ કથા દરમ્યાન કેટલાક ચંદ્રાવળાઓ ગવાય છે, જે જુદી આવે છે. ગુજરાતી હાથપ્રતોની સંકલિત યાદીમાં આ કૃતિનો
જુદી વાચનાઓમાં ઘણા જુદા પણ મળે છે. એકએક ચંદ્રાવળામાં ઉલ્લેખ ભૂલથી ૨ અલગ કૃતિઓ તરીકે થયેલો છે.
એકએક પ્રસંગચિત્ર કે કોઈ વ્યકિતચિત્ર કે કોઈ વિચાર રજૂ થયો સંદર્ભ: ૧. કવિચરિત ૩; ૨. ગુજૂકહકીકત;]૩. ગૂહાયાદી;
હોય છે. કૃષણના મોરલીગાન જેવું કોઈક ચિત્ર કાવ્યરસભર્યું છે, ૪. ફોહનામાવલી.
કિી. જો.].
પરંતુ વધારે તો સામાજિક વર્ગો ને જ્ઞાતિઓની ખાસિયતોનાં “ડનો વેશ': કશી કર્તા-નામછાપ વિનાનો અને “સાહેબના માર્મિક નિરીક્ષણો આ રચંદ્રાવળામાં જોવા મળે છે. શીશ” ( દારૂની બાટલીઓ)ના ઉલ્લેખને કારણે મોડા સમયની રચના વેશના ચોથા ખંડમાં છાશ લેવા આવેલી હરિજન સ્ત્રીની મશ્કરી હોય એવી સંભાવનાને અવકાશ આપતો આ ભવાઈ-વેશ (મુ.) ગાંયજાએ કરી થી એ “નગરી” (=અપવિત્ર) બની ગઈ તેને એના વિષયને કારણે ખાસ નોંધપાત્ર બને છે. હરિજનોની અવદશાનું ગોર બોલાવીને “સગરી” બનાવવામાં આવે છે તે પ્રસંગ વર્ણવાયો એમાં ઐતિહાસિક ચિત્ર દોરાયેલું છે, જે આંખ ઉઘાડનારું છે. છે. પણ વિધિવકતા એ છે કે ગોરજી એ હરિજન સ્ત્રીને લઈ નાસી
વેશના વનનિરૂપણમાં પાંચેક ખંડો પડી જતા જોઈ શકાય છે. જાય છે. “મારા ગોરજીને મોઢે સરસતી લોટો લઈને બેઠી છે” પ્રથમ ખંડમાં ટાવલા મહેતર (ઢેડ) અને ભવૈયા વચ્ચેનો સંવાદ જેવી તળપદી અભિવ્યકિતથી રસિક બનતો સંવાદ અહીં આલેચાલે છે, જેને આ વેશની પ્રસ્તાવના કહી શકાય. ઊંચનીચભેદના ખાયો છે. મામિક સંકેત ધરાવતો આ સંવાદ વિનોદી રીતે ચાલે છે. બંને ચોથા ખંડમાં ખિદમતગાર ઝરાન સાથે મુગલ આવે છે અને જણા અરસપરસ “ભાભાની” “ઢેડની” એવાં સ્ત્રીલિંગી સંબોધનો ગામના પટેલ પાસેથી દહીં, દૂધ, શરાબ વગેરે મંગાવે છે. મુગલ કરે છે, એટલું જ નહીં પણ ઢેડ પોતે પોતાને માટે “હું ઢેડવાડામાં કોળી પટેલનું નામ પડતાં ગભરાય છે, પણ કણબી પટેલ પાસેથી ઘરડી છું” એવો સ્ત્રીલિંગી પ્રયોગ કરે છે એ નોંધપાત્ર છે. આ બધું એ હિંમતથી મંગાવે છે એ નિરૂપણ કોળી જાતિના
બીજો ખંડ વેશના હાર્દરૂપ છે. એમાં સીધા કથાકથનથી હરિ- લડાયક મિજાજનું સૂચન કરે છે. અહીં પણ સંવાદ વિનોદપૂર્ણ જનોને માથે જે ૪ કર હતા–વગડામાં રહેવું, કોટે બાંધેલી કુલડીમાં છે ને એમાં મુગલ-હરિજન વચ્ચેના ભાષાભેદ-ઉચ્ચારભેદની ઘૂંકવું, સૂતરનો ફાળકો રાખવો તથા પાછળ પગલાંને ભૂંસી નાખતું સ્થિતિનો આશ્રય લેવાયો છે. લબડનું ઝાંખરું રાખવું – તેમ જ અલગ ઓળખાવા માટે પહેરણને સમાજનાં અનેક પાસાંને એક સાથે વણી લેતો આ વેશ ત્રીજી બાંય રાખવી, આ બધું કેવી રીતે દૂર થયું તેનું અદ્ભુતરસિક સમગ્રપણે હળવી શૈલીમાં ચાલે છે ને એની ગતિ સ્વચ્છ સુરેખ છે. વૃત્તાંત રજૂ થયું છે. હરિજનો માથેના આ કર એમને કેટલા કૃતિ : ૧. ભવાઈ સંગ્રહ, સં. મહિપતરામ રૂપરામ,* ઈ. ૧૮૬૬, હલકા-પશુથી પણ ઊતરતી કોટિના ગણવામાં આવતા હતા તેનો ઈ. ૧૮૯૪ (ચોથી આ.); ૨. ભવાની ભવાઈ પ્રકાશ, સં. મુનશી એક ગૂંકાવનારો ઐતિહાસિક દસ્તાવેજ છે, તો એ કરમાંથી હરમણિશંકર ધનશંકરછૂટયાની કથા લાક્ષણિક રીતે ચમત્કારપૂર્ણ છે. અણમાનીતી સંદર્ભ : ૧. ભવાઈ (અ.), સુધા આર. દેસાઈ, ઈ. ૧૯૭૨; રાણીની ખટપટને કારણે માનીતી રાણીનો તજી દેવાયેલો પુત્ર ૨, ભવાઈના વેશની વાર્તાઓ, ભરતરામ ભા. મહેતા, ઈ. ૧૯૬૪. હરિજન બાળક તરીકે ઊછરે છે અને નવા ખોદાયેલા તળાવમાં
જિ. કો.]
કારિજન વચ્ચેના ભાભર
સી નાખતું સ્થિતિનો આ
ત્રીજા રાખવું- તેમ જ અલગ ઓળખ
ગુજરાતી સાહિત્યકોશ: ૧૫૩
ગુ.સા.-૧૦