________________
८ : आराधना - कथाकौष
शिष्य वदति अहो स्वामी । जिनसद्मनि न जावे तुम्हि । नग्नमूर्ति पश्यता नयनि । होईल हानि स्वधर्म्माचि ॥७१॥ शिष्यवाक्य ऐकोनि ऐसे । पात्रकेसरि वदत असे । नेवि पश्यता दारुणविशे । काय प्राण नासे मानवाचा ॥७२॥ ज्याचे उदेले शुभ कर्म । त्याचे लोप होति अशुभकर्म । । दूर होय मिथ्यामतभ्रम । जिनभाषितधर्मं सत्य मानिति ॥ ७३ ॥ ऊक्त दुहाद्वय - जैसे ज्वरके ज्योरसु भोजनकि रुचि जाय । तैसे कुकर्मके उदे जिनबचन न सुहाय ॥७४॥
लगे भूख ज्वरके गय । रुचसु लेत अहार ।
कुकर्म बिनसे शुभ कर्म्म जगे । तब जाने धर्मं बिचार ||७५ || तदा तो पातकेसरि भला । चित्तोत्से करोनि चालिला । जिनमंदिर प्रवेस केला । हृदइ पावला थोर हर्ष ॥ ७६ ॥ तदा साइंकाल जानोनि । मुनि प्रवेश करोनि जिनसद्मनि । मस्तक जोडिनिया पाणि । कृत जिनचरणि नमस्कार ॥७७॥ तदा देवागमस्तोत्रासि । पाठ करतसे मनोह्लासी । शुद्ध स्पष्टाक्षरमालिकासि । मंजुळस्वरेसि उच्चारिति ॥७८॥ से स्तोत्र करिता श्रवण । पातकेसरिचे हर्षिले मन । क्वचिदर्थं होताचि अवगम । अमृताहून गोड लागे ॥ ७९ ॥ मग मुनीसि वदे विप्रनाथ । भो मुने या स्तोत्राचा अर्थ । जानसि काय पठसि व्यर्थ । वद भावार्थं मजपुढे ||८०|| तद्वाक्य अंकोनि मुनि । वदत असे मिष्टवचनि । अर्थं भावार्थं न जानोमि । नवदीक्षित मी बुद्धिहीन ॥ ८१ ॥
I
३२. उगलाच.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
