________________
प्रसंग सातवा । ११३
जरी चिंतिसि मम हित । तरी दया आनोनि चित्तात । दीक्षा दान देववि मत । भव दुःख शांत होय जेन्हे ॥१०५॥ प्रियदत्त म्हने वो बाइ । कोमलांगी यथा पुष्प जाई । दुस्सह दीक्षा न जानसि काइ । कौने उपाइ पाळशील ॥१०६।। राहोनिया निज मंदिरी । गृही धर्मासी आचरी । वाधिके दीक्षा अंगिकारि । मग आचरी घोर तप ॥१०७॥ पितृवाक्याइकोनि वदती। पश्चिमेस उगे दिनपती । जरी चित्ता धरी शांति । ममचि दिक्षा वसे ॥१०८।। जावोनि पद्मश्रियाणिकापासी । दीक्षा घेतलि मनोल्हासि । तपाचरति दिवानिसि । निजआत्मासी सौख्य व्हाव्या ॥१.९॥ द्विषड्भेद करिति तप । कर्मावरि करिती कोप । क्षपण करिति पूर्व पाप । मोडिति व्याप दुर्गतीचा ॥११०|| पक्षमासकरी उपोषण । सदैव करिति धर्मध्यान । अंती साधोनि समाधिमरण । स्त्रीलिंगच्छेदोनि देव झाला १११ बारया स्वगित्वदे व्यासंग । नित्य नूतन भोगिति भोग । जिनधर्मावरि धरोनि राग । जागिति जाग सुकृताचा ॥११२।। नित्य देवांगना सहित । बैसोनिया विमानात । जिनयात्रा करी सदोदित । महत्सौख्यात भोगिति ॥११३॥ यौवन त्वानंतमतिन । रक्षिले स्वकीय शीलरत्न । निष्कांक्षितांग पाळून । देवपद पाऊन सौख्य भोगिति ॥११४|| उक्तंच । क्रीडामात्र गृहीत-शीलममलं संपाल्य शर्मप्रदं । नाना-रत्न-सुवर्ण-भोग-निचये निष्कांक्षितामाश्रिता ।।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
