________________
२६४
आख्यानकमणिकोशे
सेट्टी वि हु तं अत्थं अलहंतो मोहमोहिओ तम्मि । अट्टवसट्टोवगओ मरिऊणमहोगई पत्तो ॥२९॥
॥ सागरदत्ताख्यानकं समाप्तम् ॥१४॥ इदानीं नन्दाख्यानकमारभ्यते । तच्चदम्
रमणीयदेउला-ऽऽरामराइए पुरवरम्मि रायगिहे । सिरिवीरनाहकमकमलमहुयरो लेणिओ राया ॥१॥ मणियारवणियवग्गस्स अग्गणी गुणमणीनईनाहो । सेट्टी नंदो नामेण माणणीओ निवम्सऽत्यि ॥२॥ अह अन्नया य भुवणेक बंधवं वद्धमाणजिणनाहं । समवसरियं निसामिय समागओ वंदणथमिमो ॥३॥ भूमीमिलंतभालोऽभिवंदिउं जिणवरं समुवविट्टो । विहिया तिलोयगुरुणा तत्तो सदसणा तम्स ||४|| तं निग्नुणिऊण नंदो गिहत्यधम्म दुवालसविहं पि । पडिवजिऊग तह पगमिऊग सामि गिहं पत्तो ॥५॥ सम्मं गिहत्थधम्म परिपालइ वड्डमाणपरिणामो । संसारुत्तिन्नं पिव अप्पाणं मन्नमाणो सो ॥६॥ अह अन्नया असंजयजणम्स संसम्गओऽणुदिवसं पि । विरहम्मि सुविहियाणं सिढिलीहयम्मि सम्मत्ते ॥७॥ जायम्मि जेट्टमासे पोसहसालाए पोसह परस्स । कयअट्टमतवचरणम्स नंदमणियारसेटिम्स ॥८॥ तन्हा-छुहाकिलंतम्स वासणा एरिसा समुप्पन्ना । ते धन्ना सप्पुरिसा ते च्चिय जीवंतु जियलोए ॥९॥ कारावियाओ जेहिं पुक्खरिणीओ सुसीयलजलाओ । जासु जणो वहइ जलं पियइ तहा मज्जइ जहिच्छं ॥१०॥ ता अहमवि नरनाहं आपुच्छिय कारवेमि पोक्खरिणिं । इय चिंति पभाए पारिता पोसहं सेट्टी ॥११॥ परिहियवलक्खवत्थो पाहुडहत्थो निवं समल्लीणो । तप्पुरओ उवणेउं उवायणं तेण विन्नत्तं ॥१२॥ देव ! तुहाणुन्नाए पुर परिसरमेइणीए पोक्खरिणिं । काउमभिप्पाओ मे तोऽणुन्नाओ नरिंदेण ॥१३॥ तत्तो य तेण हिंताल-ताल-ताली-तमालपमुहेण । सुसिणिद्धबहलसच्छायवच्छनियरेण परियरिया ॥१४॥ मुत्ताहलावलीविमलसलिलसंभारपूरिया परमा । कलहंसावलिविलसंतबहलकल्लोलपरिकलिया ॥१५॥ कल्हार-कमल-कुवलयपरायविच्छुरियनीरसंभारा । मयरंदमत्तभमरउलरोलमुहलियदिसावलया ॥१६॥ परिभमिरगरुयकरिमयर-मच्छ-मंडुक्क-कच्छवऽच्छन्ना । कारविया पोक्खरिणी नंदा नामेण नंदेणं ॥१७॥ पहियजणदाणसाला वि परिसरे तीए कारिया रम्मा । अप्पाणं कयकिच्चं तकरणे मन्नमाणेण ॥१८॥ मजंतो भुंजतो जलं पियंतो य तत्थ कीलंतो । कुणइ गुणग्गहणं से समग्गलोगो वि अन्नोन्नं ॥१२॥ नंदमणियारसेट्टी सो च्चिय धन्नो जयम्मि सो जियउ । जेणेसा कारविया पोक्खरिणी सिसिरजलभरिया ॥२०॥ इय निसुणतो नंदो मन्नइ अप्पाणममयसित्तं व । अहवा सगुणथुईए हरिसिज्जइ को न जियलोए ? ॥२१॥ एवं वच्चंते केत्तियम्मि कालम्मि अमुहदोसेण । तस्स सरीरे सोलस संकंता दुस्सहा रोगा॥२२॥ पच्चकवाओ वेज्जेहिं तयणु गुरुरोगवेयणकंतो। मरि नियपोक्खरिणीए दददरो सन्निओ जाओ ॥२३॥ धन्नो स नंदसेट्ठी पोक्खरिणी जेण कारिया एसा । इय जणसाहुक्कारं सोउंसो सुमरए जाई ॥२४॥ विनायव जम्मो विचिंतए फुरियगरुयसंवेगो । अहह ! अणज्जेण मए कह अप्पा पाडिओ पावे ? ॥२५॥ लधूण वि भुवणनमिज्जमाणपयपंकयं जिणं वीरं । धम्ममवि भुवणगुरुणो सयासओ तस्स नाऊण ॥२६॥ सव्वं पि हारियं नियमईए मूढेण किह मए तइया ? । एयं तु मज्झ जायं मिच्छत्तफलं अहन्नम्स ॥२७॥ ता अज्ज वि किंपि सुहं करेमि जह होइ सुगइगमणं मे । इय चिंतिय छ?तवोऽभिग्गहमेसो सया कुणइ ॥२८॥ पारइ य फामुएणं आहारेणं सजाइजोग्गेण । इय धम्मज्झाणपरम्स तम्स कालो वइक्वंतो ॥२९॥ अवरम्मि अवसरे वद्धमाणसामी समोसढो तत्थ । मज्जंतो पोक्खरिणीए तीए लोओ समुल्लवइ ॥३०॥ गुणसिलए उज्जाणे चलह लहुं वीरवंदणनिमित्तं । इय निमुणिऊग सो दद्दुरो वि संजायभत्तिभरो ॥३१॥ समवसरणम्मि चलिओ समुल्ललंतो इमं विचिंतंतो । भूमिलियभालचट्ठो वीरजिणिंदं नेमिम्सामि ॥३२॥
१. नमसामि २० ।
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org