________________
પુરુષાર્થના અડીખમ દ્ધા
લે પ.પૂ. મુનિરાજ શ્રી યશોવિજયજી મહારાજ
સાહિત્ય અને કલાના ક્ષેત્રે અવનવા અનેક અભિગમો આપનાર મુનિશ્રી શ્રી ધીરજલાલભાઈ અંગે પિતાના અઢી દાયકાના સંસ્મરણોને અહીં વિશદ વાચા આપે છે.
મારા ધર્મ સનેહી શતાવધાની પંડિત શ્રી ધીરજલાલભાઈને વિચાર કરતાં મારા. મનમાં અનેક સંસ્મરણે જાગે છે. છેલ્લાં પચીસ વર્ષથી તેમને સતત સંપર્ક રહ્યો છે અને તેમની અનેકવિધ પ્રવૃત્તિઓને સાક્ષી બન્યો છું. કેટલીક પ્રવૃત્તિઓ સાથે રહીને પણ કરી છે અને તેમની પ્રત્યુત્પન્ન મતિ, કાર્યકુશલતા તથા ધર્મનિષ્ઠાથી અત્યંત પ્રભાવિત થયે છું.
વિ. સં. ૨૦૦૫માં વડોદરા કઠી પિળમાં અમારું ચાતુર્માસ હતું, ત્યારે પ્રબંધ ટીકાના કાર્ય અંગે તેમને ત્યાં આવવાનું થયું. તેઓ પંડિત શ્રી લાલચંદ ભગવાન ગાંધીના મહેમાન બન્યા. એક દિવસ તેઓ દર્શને આવ્યા. ત્યાં જૈન ધર્મના પ્રચાર અંગે વાર્તાલાપ થયે અને સાધુઓએ કેવી તૈયારીઓ કરવી જોઈએ, તે અંગે તેમણે પોતાના વિચારે દર્શાવ્યા. એમ કરતાં અવધાનપ્રયોગોની વાત નીકળી. તેમણે કહ્યું: ‘તમારી શીખવાની તૈયારી હોય તે હું અવધાન શીખવવા તૈયાર છું. મારે અહીં થોડા દિવસ રોકાવાનું છે, તે દરમિયાન બપોરે અહીં આવતા રહીશ.” તેમણે મને તથા મુનિશ્રી જ્યાનંદવિજયજી બંનેને અવધાન શીખવાને અનુરોધ કર્યો, પણ હું અન્ય કાર્યોને અંગે સમય લઈ શકે તેવું ન હોવાથી મેં મુનિશ્રી જયાનંદવિજયજીને તૈયાર કરવા આદેશ કર્યો અને તેમને અવધાન-શિક્ષણને આરંભ કરાવ્યા.
ઘેડા દિવસોમાં તેમણે મુનિજને બત્રીશ અવધાન સુધી પહોંચાડી દીધા. તેને ખાનગી પ્રયોગ થયે અને તેમાં સફલતા મળતાં અમને બધાને ખૂબ આનંદ થયે. અમે તેમને ધન્યવાદ આપ્યા અને સાથે એ પ્રશ્ન કર્યો કે અમારે તે મુનિજને સે અવધાને
