________________
३४०
योगशास्त्र. एम विचारि प्रजातें जागृत थश्ने,तेणें कोहाक गाममां एक विशाल पौषधशाला करावी तथा सघला सगा संबंधियोने बोलावी, जमाडीने पोताना मोटा पुत्रने सघलो घरनो कारनार सोंपी आप्यो, तथा पड़ी तेसघलाउनी रजा लेश्ने, पेली पौषधशालामां, धर्मकार्यों करवानी श्वायी गयो, तथा त्यां ते महात्मा कर्मनी पेठे शरीरने पण सूक्ष्म करतो थको धर्मकार्य करवा लाग्यो; तथा अनुक्रमें तेणें मोदरूपी मेहेलनी निश्रेणि सरखी सघली श्रावकनी प्रतिमार्ड पण अंगीकार करी; अने ते तपस्याथी तेनुं शरीर फक्त हाडकां अने त्वचारूपज रह्यु. एक दहाडो मध्यरात्रियें जायत थश्ने ते मनमां विचारवा लाग्यो के, ज्यांसुधि हजु मारामां बेसवा उवानी शक्ति बे, तथा प्रजुनु नाम संजालवानी पण शक्ति बे, अने ज्यां सुधि मारा धर्माचार्य श्री वीरप्रज्जु पण विहार करता रह्या बे, त्यांसुधिमां संलेखना करीने, चतुर्विध आहारनां पण हुं पञ्चखाण करुं. एम विचार करीने तेणें सघनु पोताना विचार मुजबज अंगीकार कयु, एवी रीते रह्या थकां तेने अनुक्रमें अवधिज्ञान प्राप्त थयु. ते वखतें श्रीवीर प्रजु पण विहार करता थका वीने त्यां धर्मदेशना देवा लाग्या. ते वखते गौतम स्वामी पण निदामाटे नगरमां गया, अने अन्न पाणी लेश्ने, आनंदशी नूषित थएला, एवा ते कोसाक शेहेरमां गया. त्यां तेमणे घणा लोकोने एका थएला जोया; ते लोको माहोमांहें वातो करता हता के, श्रीवीर प्रजुना शिष्य, तथा पुण्यात्मा, एवा आनंद श्रावके निरीह थश्ने अनशन ग्रहण कर्यु , हुं पण ते श्रावकनां दर्शन करूं, एम विचारि ते
आनंद श्रावकनी पौषधशालाप्रत्ये गया. एवी रीतेंअकस्मात् आवेला गौतमस्वामिने जोश्ने, आनंद श्रावके अत्यंत आनंदयुक्त थश्ने तेमने वांद्या, अने कह्यु के, हे जगवन् था तपस्याथी हुँ उन्नो थवाने अशक्त बुं, तेथी सेवकपर कृपा करी आप अहीं पधारो, तो आपनां चरण कमलोने स्पर्श करीने हुं पवित्र थचं ते सांजली गौतम स्वामिपण तेमनी पासे श्राव्या, त्यारे आनंद श्रावकें पण मन, वचन अने कायानी शुद्धिथी, तेमना चरणोने पोताना मस्तकथी स्पर्श कयों; तथा पुज्युं के, हे जगवन् ! गृहस्थने पण शुं अवधिज्ञान थाय ? त्यारेगौतमखामिये पण हा पाडी. त्या