________________
वितीयप्रकाश.
१३.५ त्रारूपी वृदने पाणीसरखा, एवा, एक गुप्त कागलश्री ते वृत्तांत पुष्पचूलने जणाव्यो. तेथी पुष्पचूलें पण पोतानी दीकरीनी जगोये, हंसीनी ज. गाये, जेम बगलीने तेम एक दासीने मोकलावी. पनी सोनानी जगोये पीतलनी पेठे ते दासीये आजषणयुक्त थर दिशा प्रकाशित करतां थकां नगरीमा प्रवेश कर्यो, पनी त्यां वाजीवो वागते बते चुलनी राणीये ब्रह्मदतने तेणीनी साथे परणाव्यो. पनी तेणीये सघला लोकोने विखेरीने वहु सहित ब्रह्मदत्तने ते लाखना घरमां सुवावास्ते मोकल्यो. त्यारे कुमार पण पोताना परिवारने रजा आपी वहु सहित, पोतानी बाया सरखा वरधनुनी साथे ते मेहेलमां गयो. त्यां ते मंत्रिपुत्रे मधरातसुधी वार्ता विनोदश्री राजकुमारने जागतो राख्यो. पठी त्यां चूलनीये ते मेहेलने सलगाव्यो; ते वखते चूलनी तथा दीर्घना पुष्कृतनी अपकीर्तिना समूह सरखो धुंवाडो तेमांथी निकलवा लाग्यो, ते वखत अग्नि पण सप्तजीही बता हुधातुरनी पेठे कोडो शिखारूपी जीजोथी जाणे सघवं खा जवा माटे. ज होयनही, तेम बलवा लाग्यो. "श्रा शुं थयुं ?" एम कुमारे पुरवाथी मंत्रिपुत्रे टुंकामां चुलनीनी कुष्ट चेष्टा जणावी दीधी. हवे अहींथी तमोने वचाववामाटे पिताजीये दानशालासुधी एक सुरंग खोदावी . माटे श्रही पाटुं मारीने, योगीनी पेठे तेतुं छार खोली तेमां तमे प्रवेश करो? पनी कुमार पण तेने फोडीने मित्रसहित तेमां दाखल थयो. पड़ी ते ब न्ने सुरंगने बेडेथी धनुष्य धारण करीने बे घोडा पर वार थया. त्यांची ते घोडा पण पंचम धाराथी श्वासनेर दोडीने पांचसो योजन जश् मृत्यु पाम्या. पड़ी ते त्यांथी जीव बचाववामाटे पगें चालीने नजदीकमां कोष्टक नामें गाममां गया. त्यां राजकुमारे "मंत्रीकुमारने” कह्यु के,हे मित्र हवे तो कुधा अने तृषा बन्ने पीडा करे . हीमत राख? एम कही मंत्री कुमारे हजामत कराववामाटे गाममांथी नापिकने बोलाव्यो. त्यां तेनी अनुमतिथी राजपुत्रे फक्त एक चोटी रखावीने तमाम हजामत करावी; तथा नगवां वस्त्रो पेहेल्, तथा कंठमां वरधनुये पहेरावेली जनोई पेहेरीने खरेखर ब्राह्मणरूपें राजकुमार थयो. वली ते मंत्रीपुत्रे तेनुं गतीपर रहेढुं श्रीवत्सनुं लांउन पण ढांकी दीधुं. एवी रीते राजपुत्रनी पेठे मंत्रीपुत्रं पण पोतानो वेष पालटी नाख्यो. पडी तेर्ड गाममां दाखल थया,