________________
(૧૭૫) ખાઈને મરવાનું બતાવ્યાં છતાં પણ ન મુકે; તેથી, તે તપસ્વીએ ઘણે કાળ જુદા જુદા ઉપાય વડે કરેલી તપસ્થાના ધનવાળા સાધુને મરવું તેજ શ્રેય છે, જેમકે કઈ સાધુને તેના સગાએ સ્ત્રીવાળા ઓરડામાં પ્રવેશ કરાવ્યું, અને પ્રેમવાળી પત્નીએ ઘણીવાર પ્રાર્થના કર્યા છતાં સાધુએ વૈર્ય રાખ્યું. પણ અંતે નીકળવાને બીજો ઉપાય ન જોવાથી ફસે ખાધે, તેમ ફાંસે ખાવા માટે ઉંચે લટકવું, અથવા વિષ ભક્ષણ કરવું, અથવા ઉંચેથી પડવું, તેજ પ્રમાણે ઘણે કાળ ઠંડ વિગેરે સહન ન થવાથી સુદર્શન માફક પ્રાણ ત્યાગવા.
શંકા-ફાંસે ખા વિગેરે બાળ મરણ છે, અને તે વનર્થ માટે છે, ત્યારે તેને કેવી રીતે તમે ઉપદેશ કર્યો? કારણ કે સિદ્ધાંતમાં કહ્યું છે કે “ __“इच्चएणं बालमरणेणं मरमाणे जीवे अणंतेहिं नेरइयभवग्गहणेहिं अप्पाणं संजोएइ जाव अणाइयं चणं अणवयरगं चाउरतं संसारकतारं भुज्जो भुनो परियइ त्ति"
ઉ-આ દોષ અમારા આહંત (જિનેશ્વર)ના મતમાં નથી, કારણ કે કંઈપણ એકાંતથી નિષેધ કર્યો છે, કે સ્વીકાર્યું છે, તેવું નથી ફક્ત એક મૈથુનમાં જૂદું છેઅને સિવાય દરેકમાં દ્રશ્ય ક્ષેત્ર કાળ ભાવને આશ્રયીને જે પ્રથમ નિષેધ કર્યો હત, તેજ સ્વીકારાય છે,ઉત્સર્ગ માર્ગ પણ કઈ વખત અગુણ
