________________
યશોભદ્રાની દીક્ષા
૨૩૫
શેઠના પત્નીએ શ્રાવિકા પક્ષે વાસક્ષેપ કર્યો, ચતુર્વિધ સંઘે ચોખા મિશ્રિત વાસ તેના ઉપર નાખ્યા અને આ રીતે યશોભદ્રાદેવીએ. સંસાર ત્યાગ કર્યો, વ્રત ઉચ્ચારણું પ્રેમપૂર્વક ક્યાં અને આખાસંઘમાં આનદ મ ગળ વત્યું. કભિ તે પાઠ ત્રણે વાર ઉચ્ચરાયો, પંચમહાવ્રતના ઉચ્ચારણ થયા અને છેવટે આચાર્ય ગચ્છાધિપતિ શ્રી અજિતસેન સૂરિએ ખાસ ઉપદેશ આપતાં યશોભદ્રા સાધ્વીને ઉદ્દેશીને સર્વ જન સાંભળે તેમ કહ્યું: “મહા પુણ્યનો ઉદય હોય તો જ આ ભાગવતી દીક્ષા લેવાના ભાવ થાય છે. પ્રાણીને વિષય સુખધન ઘરેણું સગપણે અને વ્યવહારનાં ગુંથણું દિવસનુદિવસ એટલાં વધી જાય છે કે તે આ સર્વ શેને માટે કરે છે તેને વિચાર કરવાનો અવકાશ પણ એને મળતું નથી. એને પાછળથી ધક્કો આવે એટલે એ આગળ ચાલે છે, પણ એને કયાં જવું છે તેને એને સ્પષ્ટ વિચાર કે ખ્યાલ પણ આવતો નથી અને જ્યારે જમાવેલી રિયાસત છોડી ચાલ્યા જવું પડે છે ત્યારે એને બહુ આકરું લાગે છે અને સર્વ છેડીને ચાલી જવાની વાત તો ચોક્કસ છે. આમાંથી કેઈ ભાગ્યવંતઆખો મા જોઈ શકે છે, પિતાનું શ્રેય સાધી શકે છે અને સંસારની ઉપાધિમાંથી મુક્ત બને છે. એ આંતર વાનમાં ઊતરે છે, એનામાં ત્યાગ, વૈરાગ્ય ભમે છે, એ નિર્મળ નિરભિમાની નિપરિગ્રહી બ્રહ્મ . ચારી બને છે, એનામાં અસ્થિમજજાએ આત્મભાવ જામે છે ત્યારે એને અહી પણ એ આનંદ આવે છે કે એની સાથે સંસારનું કઈ સુખ, કોઈ પદવી, કેઈ સ્થાન સરખાવી શકાય તેવું નથી. આવો ત્યાગ દુઃખથી ઉદભવે, માહથી ઉદ્દભવે કે જ્ઞાનથી જાગૃત થાય. ગમે તે પ્રકારનો હોય, પણ અંતે જે સાચા હૃદયપૂર્વકનો ત્યાગ બને તે તેને મહિમા મેરે થઈ જાય છે, આશય ઉદાર થાય છે અને ત્યાગની ભાવના પ્રમાણે ગુણ પ્રાપ્તિમાં પ્રગતિ થતી જાય છે તથા સાધ્ય સન્મુખ થતું જાય છે.
