________________
કેરીકનું ભેદ અવસાન
૧૫૩
માણસ હોય તે પણ સરસીઆ ગાવા બેસી જાય છે અને પિતાના સ્નેહીની નબળી વાત પણ એટલાજ રસથી કરે છે. લોઢાની મને નાળું નથી, જે સુખે પાન ચાવ્યાં હોય તેજ સહાએ કોલસા ચાવવામાં
અને સંકોચ થતો નથી અને રંગ ફેરવવામા કે અભિપ્રાય ઉથલાવી -નાખવામાં એને જરા પણ સંકેચ થતો નથી. આ સર્વ વાત યશો“ભદ્રાના સંબંધમાં બનતી જણાઈ. એને માથે અટાટની પડી છે અને - ભર જુવાનીમાં બાળલવ્ય એને પ્રાપ્ત થયું છે, એને અત્યારે દિલાસો
આપનાર બાળક પણ નથી કે એને દીકરીએ દી રહે તેમ નથી એવી કોઈ વાત ન વિચારતાં કે એને માટે ગમે તેવી વાત ઉઠાવી ઉઠાવીને કરવા લાગ્યા અને કેડરીકને તે લગભગ વીસરી જ ગયા. અત્યારે ચશેભદ્રા સહાનુભૂતિની પાત્ર બનવાને બદલે ગામ ગપાટાનું નિમિત્ત બની. " . "
શેકની દશા યશભદ્રાના સંબંધમાં વધતી જ ચાલી. સાધારણ રીવે દુઃખનું એસિડ દહાડા ગણાય છે. વખત જાય તેમ દુખ વિસારે પડે છે અને હકીકત બન્યા પછી થોડે વખતે તે વ્યક્તિની દુનિયા પાછી ધીમે ધીમે અસલ ઘરેડ તરફ આવતી જાય છે, પણ યશભદ્રાના સ બ ધમાં તેથી ઊલટું બન્યું. એનો શોક દહાડે -~હાડે વધતો ગયે એને અનેક વિચાર આવવા લાગ્યા, અને પિતાની પરિસ્થિતિને અંગે વિચારવા લાયક અનેક કારણો દેખાયા. એ કદી રાગડો તાણીને રડી નહિ, પણ એનાં ગરમ આંસુ અને મ્યાન વદન એનું દુખ છુપાવી શક્યા નહિ. એણે લગભગ ખોરાક તજી દીધો હતો, એની પાસે ગારાની સ્ત્રીઓ દિલાસો આપવા આવતી હતી, તેની સાથે એ કશું બોલતી નહી. પણ એના મગજ પર વ્યગ્રતા તે જરૂર દેખાતી હતી. એણે દેશના રિવાજ પ્રમાણે અજિયા કરવાના છે એવા પદ્ધતિસરના રોગ સેગમાં કે દેખાડે કરવાના ઓં વાળવાના છે પછાડીઓ ખાવાના વિધિમાં જરા પણ
એના આવા
હતી. એણે
