________________
૧૪૨
દાક્ષિણ્યનિધિ શુલક
તે સારું થાત, પણ એ હવે બુઢા થઈ ગયા છે.'
યશોભદ્રા – પણ મારા દેવ ! તમે આકળા ન થાઓ, મારે તમને વાત કરવી છે ,
કંડરીક–“અત્યારે વાતને વખત નથી, પણ બણને સમય નથી. જવું એટલે જવું. મારાં કપડાં, રાક માતાપિતાની તૈયારી કરે. હું જરા દેહશુદ્ધિ કરી આવું'
કંડરીક કપડાં ઉતારી દેહશુદ્ધિ કરવા ગયો. યશોભદ્રા આખી રમત પામી ગઈ. પિતાથી પતિને દૂર કરવાની આખી તદબીર તેના મગજમાં આવી ગઈ. પતિની ગેરહાજરીને લાભ લઈ પોતાને વધારે ફોસલાવવાનું અને બને તે ફસાવવાનું થાય તેની પાછળની આખી રચના એના મનમાં ગોઠવાઈ ગઈ પણ ડરીકને આ વાત કહેવાને વખત મળે તેમ તેને લાગ્યું નહિ અને હઠીલો કંડરીક કરેલ નિર્ણયમાથી પાછ કરે તેવો નથી એ વાત તે બરાબર જાણતી હતી. એને વાત કરવાની ઘણી મરજી હતી, મહારાજાએ પિતાને ફસાવવા કેવા છટકા માંડયા હતા તે જણાવવા એ તલપાપડ થઈ રહી હતી, પણ અસુક કપડા અને અમુક હથિયાર અને અમુક ચીજો તૈયાર કરવાની ધમાલમાં મોડી રાત થઈ ગઈ અને કંડરીકની બહારગામ જવાની એ ઘણા વખત પછી પહેલી વાર તૈયારી કરવાની હોવાને કારણે નાની મોટી ચીજો સ ભાવમાં ઘણે વખત થઈ ગયા. બહુ મેડી રાતે કંડરીક થાકીને સૂઈ ગયો. અને યશોભદ્રાએ આજે બનેલા બતાવ સંબધીની હકીકત કહેવાની હતી તે મનની વાત મનમા રહી ગઈ. આખા દિવસને થાકેલ અને રાત્રે ઉશ્કેરાયેલ ભેળો કંડરીક ઘસઘસાટ ઊંઘવા લાગ્યો અંતે યશભદ્રા પતિ પાસે મહારાજાએ લીધેલા માર્ગોની અને પોતાની અને પિતાની તરફ કરેલ કુદષ્ટિની કશી વાત કરી શકી નહિ.
