________________
૧૦૦
દક્ષિણ્યનિધિ ક્ષુલ્લક
યશોભદ્રા–એટલે તુ શું કહેવા માગે છે ? યુવરાજ સાથે તે કેટલીવાર વાત કરી છે? તને ગમે તેમ ફાટયું ફાટયુ બોલતા આવડે છે તે હું જાણું છું, પણ જે યુવરાજ માટે કાઈ બોલ્યો છે તે દરવાજને રસ્તો તને દેખાડી દઈશ.”
વિટ–દેવી ! આમ ગુસ્સે કાં થઈ જાઓ છે. હું તો તમને યુવરાજથી પણ ચઢે તેવા અને તમને ગમે તેવાની વાત કરવા આવ્યા છુ. જુઓ આ હીરાના હાર. બાકી અઢળક મૂલ્યની વસ્તુઓ તમને ગમે તેવી ભેગી કરી છે. તે સ્વીકારો અને મેજ કરે.
યાહતા–તુ આ શું બકે છે ? કેની સામે બકે છે? તારા કહેવા પરથી હું માનું છું કે તારા રાજાએ તારો વિટ તરીકે ઉપયોગ કરવા માંડયા છે જે એમ હોય તો ફટ છે તારા અવતારને ! આવા ધંધા કરીને પેટ ભરવું તેના કરતાં તેને ફેડી નાખવું એ હજાર દરજે સારું ગણાય,
વિટ–દેવી મારી વાત સાંભળો. મારે દુલ્લો રાજા તમને ખૂબ ચાહે છે, જે તમને રાણું પદે સ્થાપશે, તમને સર્વ પ્રકારનું સુખ આપશે અને તમને આનદ મંગળમાં અપનાવશે. અને આ ભાન વગરના ભેળા ક ડરીમાં શું બળ્યું છે? નથી એનામાં બુદ્ધિ, નથી બળ, નથી શાણપણ, નથી રૂપર ગ કે નથી શૌર્ય તમે ગાંડા ન ચાઓ અને ઊગતા જોબનના હાવા લઈ લે.'
સાભકા–“ઊભો થઈ જા, જીભની લવારી બધ કર, અને આ દિશાએ પગ ન મૂકો, આવી વાત ફરીવાર ન બોલતા. સતીને મળે તે પતિ, એ એને જીવન આધાર અને એ એને માલેક, એ એને સંભાગ્ય રક્ષક, એ એને છત્રપતિ–તારા રાજાને કહેજે કે કેસરી સિંહ ખડ ખાય નહિ અને અંગધક કૂળના સર્ષ વમન કરેલા વિષને પાછું ખેંચે નહિ. મારે તો મારા દેવ યુવરાજ છે, અને મારૂં સરવ પણ એજ છે. એને માટે આવા તુચ્છ શબ્દ વાપરવા તને શીખવ્યુ કોણે? અને એવું બોલતાં તારી જીભ પણ કેમ ઊપડી ?'
