________________
૭૪
કવિજીનાં કથારને વેલી, તુંડમિજાજી ઉદ્ધત છોકરી હતી. એટલે કે એને અચંકારી ભટ્ટા કહેતા. અચંકારી એટલે જેને કોઈ તુંકાર ન કરી શકે એવી તુંડમિજાજી!
સુબુદ્ધિ મંત્રી એના રૂપ પર મહી ગયે. ભટ્ટાએ. એની સાથે એવી શરતે લગ્ન કર્યા કે એની ઈચ્છા વિરુદ્ધ, ઘરમાં કશું કરવામાં નહી આવે, અને એની આજ્ઞાનું કયારેય ઉલ્લંઘન નહીં થાય.
મંત્રીને રાત્રે ઘેર પાછા ફરતાં મોડું થઈ જતું. ભટ્ટાએ એક દિવસ એમને વેળાસર ઘેર આવવા આદેશ કર્યો. મંત્રીએ એ આદેશ માથે ચડાવ્યા. અને તેઓ રાત્રે વહેલા ઘેર આવવા લાગ્યા. પણ એક દિવસ રાજકાજમાં રોકાઈ રહેવાથી મંત્રીને ઘેર આવતાં મેડું થઈ ગયું
બસ, પછી તે પૂછવું જ શું ? ભટ્ટાનો મિજાજ બગડી ગયે; અહંકારને નશે એના ઉપર ચડી બેઠે. પતિ આ કે તરત જ એને એણે એ ઊધડે લીધે કે જાણે કઈ શેઠ પિતાના નોકરને ધમકાવતા ન હોય!
મંત્રીએ એને સમજાવવા પ્રયત્ન કર્યો, પણ ગર્વિષ્ટ ભટ્ટા અભિમાનના નશામાં એવી છકી ગઈ હતી કે એ એકદમ ઘરથી બહાર નીકળી પડી અને બોલી ઊઠી કે
જ્યાં મારી આજ્ઞાને ભંગ થાય છે, ત્યાં હું નથી રહી. શકતી !”
અને અંધારી ઘોર રાતમાં એ પિતાના પિયર તરફ રવાના થઈ. એનું શરીર રત્ન જડયા સેનાના દાગીનાથી લદાયેલું હતું. અને, બનવા કાળ તે, એ ચોરેને હાથ પડી !
ચેશે એને પિતાના સેનાપતિની પાસે લઈ ગયા. ચેરેને સેનાપતિ એના શિયળને ભગ કરવા તૈયાર થયે
