________________
કવિજીનાં કથારને
૫૩ કેટલાક સંતે મારાથી આગળ ચાલતા હતા. એમને જોઈને એ વૈષ્ણવ સંતે કહ્યું : “નમસ્કાર, નમસ્કાર. આપ મને ઓળખે છે ?”
એક સંતે ના કહી, તે બીજાને પૂછયું. બીજાએ ના કહી તે ત્રીજાને પૂછયું. આ પ્રમાણે બધા સંતેને એણે એકને એક જ સવાલ પૂછયો. “આપ મને ઓળખે છે?”
પણે બધાય સંતોએ ઈનકાર કરી દીધું કે “અમે આપને નથી ઓળખતા ! ”
સંતના આ ઈનકાર ઉપર એ વૃદ્ધ વૈષ્ણવ સંત ખડખડાટ હસી પડ્યા અને એક મધુર હાસ્ય કરીને બોલ્યા .
કેવી નવાઈની વાત છે કે મારા જેવા ચિરપરિચિતને પણ આપ નથી ઓળખતા ! ”
એટલામાં હું પણ એ બધાની નજીક પહોંચી ગયે હતો. મેં આગળ વધીને એ વૈષણવ સંતને કહ્યું : “આ લેકે આપને ન પિછાનતા હોય તે ભલે ન પિછાને, પણ હું તે આપને પિછાનું છું ”
એ વૃદ્ધ સંત બેલ્યા . “કેવી રીતે પિછાને છે ? ”
મેં કહ્યું: “આમાં પિછાનવાની શી વાત છે? હું પણ આત્મા છું અને આપ પણ આત્મા છે. આત્મા આત્માને ન પિછાને એ બની જ કેવી રીતે શકે ?”
એ વૃદ્ધ સંત ગદ્દગદ થઈ ગયા અને મને ભેટી પડયા.
ખુશ ખુશ થઈને એમણે કહ્યું : “તારી અને મારી ઓળખાણ સાચી છે. આ બધામાં તું જ સાચે સાધક છે. અને જે સાચે સાધક હોય છે, એ જ આત્માને ઓળખે છે. જે કેવળ શરીરમાં જ અટવાઈ જાય છે, એ આ અજર
