________________
૧૪
કવિજીનાં કથારને ટિબેટના રાજાની બલિદાનકથા સાંભળીને આચાર્ય દીપકરનું હૈયું ગદ્દગદ થઈ ગયું. [જીવન કે ચલચિત્ર, પૃ ૩૨]
સત્યનું બળ
એક વાર ભગવાન મહાવીર રાજગૃહી નગરીમાં સમેસર્યા. પર્ષદામાં જેમ મેટા મેટા આત્મત્યાગી અને વૈરાગી મહાપુરુષે બેઠા હતા, તેમ સામાન્ય લોકો પણ બેઠા હતા. ભગવાન ધર્મદેશના આપી રહ્યા હતા બધાંય ઉત્સુકતાથી ભગવાનની વાણીને અંતરમાં ઝીલી રહ્યાં હતાં.
ત્યાં એક ચેર પણ પહોંચ્યું હતો અને એક ખૂણે બેઠે બેઠે ભગવાનના ઉપદેશરૂપી અમૃતનું પાન કરતો હતો. ધર્મદેશના વખતસર પૂરી થઈ અને લોકો પિતપેતાના ઘરે રવાના થયા, છતા પેલે ચેર તે ત્યાં બેઠે જ રહ્યો.
એક સંતે ચોરને પૂછયું : “ તું હજી સુધી કેમ અહીં બેસી રહ્યો છે???
ચારે કહ્યું : “મેં આજ પહેલી જ વાર આવા મહાન સ તની વાણી સાંભળી.”
સંતે કહ્યું: “સાંભળી તો ખરી, પણ એમાંથી કંઈક પણ ગ્રહણ કર્યું કે નહીં ? જીવનને ડુય સુધાર્યું કે નહીં ? રત્નના મેઘ તે વરસ્યા, પણ તમારા હાથમાં એકાદે રત્ન આવ્યું કે નહીં? જે ન આવ્યું હોય તે એ મેઘ વરસ્યા
