________________
૧૩૨
કવિજીનાં કથારને એવી ઉચ્ચ ભાવના, ફળની ઈચ્છા રાખ્યા વગર, નિકામ બુદ્ધિથી દાન દેવાથી જ જાગે છે. સ્વર્ગને માટે ઘીનું દાન કરવું, એ તો સેદે કહેવાય, દાનધર્મ નહીં !”
[ કથાપપ્રકરણ, કથા ૧૯]. જૈન ઇતિહાસ કી પ્રેરક કથા, પૃ ૮૦]
ગરીબોના બેલી
કલિકાલસર્વજ્ઞ આચાર્ય હેમચંદ્રસૂરિ પાટણ તરફ વિહાર કરતા કરતા એક દિવસ એક નાના ગામમાં જઈ પહોંચ્યા. ગામમાં એક ગરીબ વિધવા રહેતી હતી એ આચાર્ય મહારાજ ઉપર ખૂબ શ્રદ્ધા ધરાવતી હતી.
એ બાઈએ પોતાના હાથે સૂતર કાતીને એક પછેડી બનાવી હતી આચાર્ય મહારાજ પધાર્યા એટલે એણે એ પછેડી સ્વીકારવા માટે એમને વારંવાર વિનંતી કરી એની શ્રદ્ધા અને ભક્તિ જોઈને આચાર્યનું અંતર ગદ્દગદ થઈ ગયું. પણ એની ગરીબીને વિચાર આવવાથી એ પછેડી લેવામાં એમને સકેચ થતો હતો
શ્રાવિકાએ એક દિવસ કહ્યું . “ગુરુદેવ, શું મારી શ્રદ્ધામાં કોઈ ખામી છે ? સચ્ચાઈ નથી ?”
આ તું શું કહે છે, બહેન ?” આચાર્યે આશ્ચર્ય પૂર્વક પૂછ્યું.
