________________
કવિજીનાં કારત્નો પણ આખી આપતાં એને જીવ ન ચાલ્યો ! એય અડધી જ આપી !” . કહ્યું “ વાસી રોટલીને આટલે ટુડે જ આજે
એની મારફત તમારા ભાગ્યમાં લખાયેલું હતું. તમારા ભાગ્યમાં જે લખાયું હતું, એ જ તે તમને મળ્યું છે”
સંતે કહ્યું , “આપ તે બહુ ઊંડે ઊતરી ગયા !”
મેં કહ્યું . “એટલે ઊંડે ઊતર્યા વગર મનનું સમાધાન થઈ જ ન શકે. શું તમે એમ ઈચ્છે છે કે એને બે-ચાર ગાળ દઈને મનને શાંત કરી લેવું. મન એવી રીતે શાંત ન થઈ શકે, ઘેરા ચિંતનમાં ઊંડે ઊતરી જઈએ તો જ મન શાંત થઈ શકે છે.” [ “શ્રી અમરભારતી,” જાન્યુઆરી, ૧૯૬૭]
૪૮
મનને કાટ
એક નિશાળમાં બે વિદ્યાથીઓ સાથે સાથે ભણતા હતા. એક પિતા અમીર હતો, બીજાને ગરીબ છતાં બને વચ્ચે ગાઢ મિત્રી હતી નાસ્તા માટેની રજા વખતે બને સાથે બેસીને ઘેરથી લાવેલો નાસ્તો આપસમાં વહેચીને ખાતા.
એક દિવસ અમીર છોકરાએ કહ્યું : “દેત, મારે ઘેરથી જ કેટલું સારું સારું ખાવાનું આવે છે! અને તે તે જ ભૂખી–સૂકી રોટલી, મીઠું, ડુ ગળી કે ક્યારેક અથાણાની એકાદ ચીર જ લાવે છે”
