________________
કવિજીનાં કથાર ઘરમાં બીજી બહેન અને નેકર-બાઈએ પણ હતી, છતાં એની મા એને પિતાને હાથે જ નવરાવતી, ઢીંગલીની જેમ કપડા પહેરાવતી અને ખવરાવતી. એ છોકરીનાં નાનાંમેટા ભાઈ બહેન એકએકથી રૂપાળા હતાં, પણ એમના તરફના મેહમાં માતા એ અપંગ પુત્રીની ક્યારેક ઉપેક્ષા નહોતી કરતી, એની સારસંભાળ સૌ કરતાં વધારે લેતી.
વાત નીકળતાં એની માએ કહ્યું : “મહારાજ ! આ તે મને મારા ભાગ્યની ભેટ છે એની સાથે મારે ઋણાનુઅંધ જ કંઈક એ હશે, એટલે તે એ મારા ખેાળામાં આવી છેહવે જે પિતાના ભાગ્યમે આવી છે, એના માટે અફસેસ કરવાથી શું ફાયદે ? હવે તે જેટલી જિંદગી છે, એમાં એની હેતથી સેવા જ કરવી છે.”
(૨) અમે એક ગામમાં ગયા મારી સાથે બીજા એક સાધુ હતા. અમે બન્ને ભિક્ષા લેવા નીકળ્યા. વિહાર કરીને આવ્યા હતા, થાકી ગયા હતા, ભૂખ પણ લાગી હતી.
ભિક્ષાને માટે ફરતા ફરતા અમે એક ઘરમાં ગયા. તાજી બનાવેલી રોટલીઓ સામે જ પડી હતી, પણ ઘવાળા
હેને એમાથી રોટલી વહોરાવવાને બદલે અંદર કઠલામાંથી વાસી રેલી લાવીને આપવા માડી. આપતા આપતા એની ભાવના કંઈક એવી બદલાઈ ગઈ કે રોટલીના ટુકડા કરીને આધી રોટલી અમારા પાત્રામાં નાખી અને અડધી પાછી લઈ ગઈ!
મારી સાથેના સંતે કહ્યું : “કેવી કમબખત બાઈ છે! તાજી રોટલી આપી હોત તો શું હરકત હતી ? એટલામા એને કઈ દરિદ્રતા આવી જવાની હતી ? અને વાસી રોટલી
