________________
કવિજીનાં કથાર
અંબપાલીની પ્રાર્થનાનો સ્વીકાર થયે.
એ જ વખતે લિચ્છવી રાજકુમારોએ ભગવાનની ચર. સુરજ પિતાને મસ્તકે ચડાવતા કહ્યું “મહાપ્રભુ! આપના ચરણેથી અમારી આ તુચ્છ રાજધાની કૃતકૃત્ય થઈ પરંતુ. ભગવાન, આ વાડી તે વેશ્યાની છે, એ આપના ચરણેને
ગ્ય નથી. પ્રભુને માટે અમારા રાજમહેલ હાજર છે. અને ત્યાં અમે બધા આપની ભક્તિને માટે અંતરથી ઉત્સુક છીએ.”
ભગવાને હસીને કહ્યું : “ તથાગતને માટે વેશ્યા અને રાજા વચ્ચે શું ભેદ છે? તથાગત તે સમદષ્ટિ છે.”
ધર્મોપદેશ સાંભળીને લેકે વૈશાલી તરફ પાછા જઈ રહ્યા છે આજે આમ્રપાલીને હર્ષને કઈ પાર નથી. એ તે આનંદના અતિરેકમાં, કશું જોયા-સાભળ્યા વગર, વૈશાલીના રાજમાર્ગ ઉપર પિતાને રથ દેડાવતી જઈ રહી છે.
લિચ્છવી રાજકુમારેએ આશ્ચર્યથી પૂછ્યું “અંબપાલી, આ શી વાત છે? તું આજે તારા રથને અમારા લિચ્છવીઓના રથની સાથે સાથે કેમ હાકી રહી છે?”
અંબપાલીએ જવાબ આપે : “આર્યપુત્રો! મેં ભગવાન બુદ્ધને, પિતાના સંઘ સાથે, આવતી કાલે મારે ત્યાં ભેજન લેવાનું આમંત્રણ આપ્યું છે, એ આમંત્રણ વાત્સલ્યપૂર્વક સ્વીકાર કરવામાં આવ્યું છે”
“ અંબપાલી! અમે તને સો હજાર (એક લાખ) સુવર્ણમુદ્રાઓ આપીશું, તું ભગવાનનું આવતી કાલન ભજન અમારે ત્યાં થવા દે.”
આર્યપુત્રો! એમ નહીં થઈ શકે
