________________
કવિજીનાં કથારને દશને ગઈ. એની પાછળ પગે ચાલતી દાસીઓનું જૂથ હતું. એની પાછળ ઘેડેસવાર હતા. અને એની પાછળ હાથીઓ ઉપર ભગવાન તથા શ્રમણસંઘની પૂજાની સામગ્રી હતી. સૌથી પાછળ કેટલાંય વાહને, સેવકો અને નગરજને ચાલતાં હતાં!
આજે અંબપાલીએ પીળાં સામાન્ય વસ્ત્ર પહેર્યા હતાં અને એ પ્રશાંત ભાવે બેઠી હતી. એના શરીર ઉપર એક પણ આભૂષણ ન હતું. આજે એની આસપાસ વાસના નહીં પણ વૈરાગ્યભાવના ઘૂમી રહી હતી. જેવી એ આમ્રવનની નજીક પહેચી કે એણે રથને ભાવી દીધો, અને પગે ચાલીને એ ભગવાનના ચરણો સુધી પહોંચી ગઈ.
તથાગત બુદ્ધ પદ્માસન વાળીને એક ઘટાદાર વૃક્ષની છાયામાં બેઠા હતા. એમની મુખમુદ્રા શાંત હતી. સામે દૂર સુધી બેઠેલા હજારે શિષ્ય અને ભકતો ભગવાનના શ્રીમુખમાંથી નીકળતા પ્રત્યેક શબ્દને પોતાના હૃદયપટ ઉપર કતરી લેતા હતા.
આનંદે નિવેદન કર્યું . “ભંતે! અંબપાલી દર્શન કરવા આવી છે.”
તથાગતે મૃદુ હાસ્ય સાથે પિતાની કરુણાનું અમૃત વરસાવતી આંખે ઊંચી કરી. અંબપાલીએ ભૂમિ સુધી માથું નમાવીને વંદના કરી.
ભગવાનને ઉપદેશ સાંભળી લીધા બાદ એણે આવતી કાલના ભોજન માટે પ્રાર્થના કરી : “ભગવાન ! આ નાચીજના આતિથ્યનો સ્વીકાર થવો ઘટે! આપના ચરણ-કમળની દેવદુર્લભ રજનો લાભ આ તુચ્છ દાસીની ઝૂંપડીને પણ મળ ઘટે ! ”
Sધી બેકેલા . એમની વાળીને એ ઉંચી ગઈ
