________________
કવિછનાં કથારને ભગવાને કહ્યું : “ગૌતમ! રાજા શ્રેણિકનું પૂર્વજીવન સારું ન હતું, એ વખતે એમણે સાતમી નરક જેટલો પાપભાર ભેગો કરી લીધો હતો ! એ બંધન આજે તૂટતાં તૂટતાં ફક્ત એક નરકનું બંધન જ બાકી રહી ગયું છે. જે એમણે થોડા વધુ વખત સુધી સાધુઓને વંદન કરવાનું ચાલુ રાખ્યું હોત, તો એમનું આ એક નરકનું બંધન પણ છૂટી જાત વંદનમાં કર્મની નિર્જરા કરવાની અપૂર્વ શક્તિ રહેલી છે.”
ભગવાન મહાવીર અને ગણધર ગૌતમની વાત સાભળીને રાજા શ્રેણિકને બહુ આશ્ચર્ય થયું. એમને થયું સાત નરકમાંથી ફક્ત એક જ નરકનું બંધન બાકી રહી ગયું છે, તો એનો પણ નાશ શા માટે ન કરી દઉં?
શ્રેણિક પિતાના સ્થાનથી બેઠા થયા અને ફરી વદના કરવા જવા લાગ્યા. એમણે વિચાર્યું. કેટલાક સાધુઓને વંદન કરવું બાકી રહી ગયુ છે. હવે એમને પણ વંદન કરી લઉં.
શ્રેણિકની આ ભાવનાને જાણીને ભગવાને કહ્યું “સમ્રાટ ! એ વેળા વીતી ગઈ! વંદન કરવામાં ત્યારે જે નિષ્કામ ભાવ હતો, એનું સ્થાન હવે સકામ ભાવે લીધું છે. સકામ ભાવથી કરવામાં આવેલ વંદનથી પહેલાના જે લાભ ન મળી શકે. જ્યારે તમે પહેલા વંદન કર્યા, તે વખતે તમારા મનમાં કઈ પ્રકારની આસક્તિ ન હતી, એ વખતે તમે સાવ અનાસક્ત ભાવે વંદન કરી રહ્યા હતા. અને એ અનાસક્ત ભાવની જે ઊમી હતી, તે વિલક્ષણ ઊમી હતી. એ વિલક્ષણ ઊમીએ તમારા બંધનોને છેદી નાખ્યા હતા, પણ હવે તમે સેદે કરવા જાઓ છો!
