________________
વિહાર અને પ્રકાશ વર્ષ મટી જાય. પણ તેને ઉપાય કરે છે.” ઉસુક્તાથી મારા માતાપિતા બોલ્યાં, “એ તે શો ઉપાય છે ?' વેવે કહ્યું , આને જીવ બચાવતાં, બીજા એકનો જીવ જાય તેમ છે. જીવ જવાની વાતે સૌ જીવાત્માઓ વિચારમાં પડયા. આખરે સૌ બોલ્યા, “ઉપાય અજમાવો, જીવ તે પાછી આપવાનો છે ને ' પછી વધે મારા ઓરડાનાં બારણું બંધ કર્યો ને મારા શરીર પર એક વસ્ત્ર ઓઢાડ્યું.
ડીવારે મારું શરીર પરસેવાથી રેબઝેબ થઈ ગયું, ને મારી વેદના પરસેવામાં વહી ગઈ. વૈદ્ય તે પરસેવાવાળું વસ્ત્ર લઈને બહાર આવ્યા' એક પ્યાલો મંગાવી તેમાં મારે તે પરસેવો નીચવ્યો. ભરાયલ પ્યાલો હાથમાં લઈને વૈદ્ય બેલ્યો, “જે ગુણસાગરને ચાહતા હોય તે આ પાણું પીએ પાણી પીવે કેાઈ આગળ ન આવ્યું, દરેકને ચેતાના જીવથી, વધારે વહાલી કોઈ ચીજ ન લાગી. હું ફાટી આંખે આ દશ્ય જોઈ રહ્યો. સંસારવાસીઓના અજબ સ્વાર્થનું મને સંપૂર્ણ દર્શન થયું. મારી પ્રતિજ્ઞા મને યાદ આવી. માતાપિતાના વારવા છતાં સાચે નાથ મેળવવા હું ઘરમાંથી નીકળી પડયો, મેં સાધુધર્મ અંગીકાર કર્યો. હે રાજન ! કહે હવે તું પિોતે જ અનાથ કે સનાથ ?” .
સાંસારિક જીવોની સ્વાર્થી ભાવનાને ઇતિહાસ એક પવિત્ર પુરુષના મુખેથી સાંભળતા જ શ્રેણિકના ગરમ ભાવ નરમ-સરળ છે બન્યા. શ્રેણિક રાજાને પ્રભુ મહાવીરના સિદ્ધાંતો સમજાવ્યા. મુનિરાજના પુણ્ય સમાગમે જ શ્રેણિકને સાચી જીવનદિશાનો ખ્યાલ આવે, જૈનધર્મના રહસ્યથી તે વાકેફ થયે. જેના ઉપર તેને સંપૂર્ણ વિશ્વાસ બેઠે. તે સમ્યકત્વશીલ બ ૧
૧ “સમયસુંદર ગણિ રચિત અનાથી મુનિના સઝાયની આઠમી ભાથામાં પણ આ જ પ્રમાણે છે.”
“કર જોડી રાજા ગુણસ્તવે, ધન ધન એહ અણગાર ! શ્રેણિક સમકિત પામીઓ, વાંદી પહો ત્યારે નગર મઝાર 1૮'
