________________
નદિષેણની દીક્ષા
૬૯
શ્રી મહાવીર પ્રભુ સમીપે દીક્ષા લેવા માફલોને હું ભોજન કરીશ.” * પછી મુનિવેશ ત્યજ કુમાર નંદિષેણ, સંસારરંગે રંગાયા. ને દશ માણસને પ્રતિબેલ પમાડી દરરોજ શ્રી વીર પાસે મોકલવા લાગ્યા.
જોતજોતામાં સાડા બાર વર્ષ વીતી ગયાં. દશ માણસો દરરોજ દીક્ષિત બનવા લાગ્યા. એક દિવસ દશને બદલે નવને જ પ્રતિબંધ
સ્પર્યો. દશમા સેનીને ઉપદેશની લેરા પણ અસર ન થઈ. નંદિપેણ - ત્યાં સુધી ભાણે ન બેઠા, વેશ્યાએ તેનું કારણે પૂછ્યું. નદિષણ - ગમગીન રહેશે બદયા, “આજે નવને જ પ્રતિબંધ પમાડયા છે, ને દશમો આ સેની ધર્મથી દૂર દોડવા મથી રહ્યો છે. દશમો આવે ને - પ્રતિબંધ પમાડું, તે જ ભોજન કરી શકુ. “એહ! એમાં શું ? દશમા તમે જ '' જે શબ્દબાણે મુનિ નદિષણને અ-મુનિ બનાવ્યા હતા, તે જ શબદે આજે પુનઃ તેમને મુનિધર્મની દિશા બતાવી. ભોગ કર્મને શેષ રસ પણ જળીને ભસ્મ થઈ ગયું હતું. ભેગવિલાસને ઠાકરે મારી, નદિષેણ સીધા શ્રી વિરપ્રભુ પાસે ગયા અને દીક્ષા - ગ્રહણ કરી. - લબ્ધિધારી મહામુનિઓને જે મેં નથી છોડયા, તે કર્મ આપણને ઊંચાનીચા કરે તેમાં નવાઈ શી? છતાં તે કાળની મહત્તા એ હતી કે, પાપી પિતાનું પાપ કોઈ રીતે છૂપાવવાનો પ્રયાસ ન કરૌં. પર તુ પાપ કરતાં કરતાં પણ પુણ્યના પંથની પ્રતીક્ષા રૂ૫ કાર્ય કરતે. નહિતર વેશ્યાના મંદિરમાં જઈને ધર્મોપદેશ કરવાનું મન કોને થાય! છતાં નદિષેણે તે પ્રમાણે સાડાબાર વર્ષ સુધી ચલાવેલું અને તે પછી શ્રી વીર પાસે જઈ, પિતાની ભૂલનું પ્રાયશ્ચિત કરી દીક્ષા અંગીકાર કરેલી. - પહેલું ચેમાસું – વળી જીવનનું પ્રથમ ચોમાસું શ્રી મહાવીરે : રાજગૃહમાં જ વીતાવ્યું. અને ઉપદેશના પવિત્ર પ્રકાશથી ઘણા --જીને સંસારના અંધારામાંથી બહાર લાગ્યા. મહારાજા શ્રેણિક
