________________
અયન ૧ લું -ઉદેશ ૧ લે ( ૧૫ )
-~-~~-~~~-~~-~~~-~ કે વારે મૂકે નહીં તે ઉપર વિશેષ કહે છે,
એક બ્રાહ્મણ તથા એક શ્રમણ પરિવ્રાજક વિશેષ એ સરે પોત પોતાનું જાણપણું રૂડું છે એમ વદે એટલે કહે છેવળી તે જુદાં જુદાં જ્ઞાન પરસ્પર માંહે માંહે વિરૂદ્ધ સંદેહ ઉપજાવે છે, તે માટે અજાણપણુંજ ભલું છે જાણપણાનું કાંઈ કામ નથી એ રીતે અને જ્ઞાનવાદી કહે છે, તે માટે સર્વ લેક માંહે, જે પ્રાણીઓ છે તે કાંઈ જાણતા નથી, એટલે સર્વ સમ્યજ્ઞાન હિત જાણવા, યદ્યપિ તેને કાંઈ ગુરૂ પરંપરાગત જાણપણું હોય તથાપિ તે કાંઈ પરમાથે જાણતા નથી, માટે તે અજ્ઞાનીજ જાણવા, છે ૧૪
હવે તે ઉપર દ્રષ્ટાંત કહે છે. જેમ આ ભાષાનો અજાણ થકે અમ્લેચ્છ જે આર્ય ભાષા તેને જેમ ભાષતાની પરે બેલે પરંતુ તે હેતુ એટલે પરમાર્થ કાંઈ જાણે નહીં, નિકેવલ પરમાર્થ કરી શુન્ય ભાષાને કેડે ભાષે. ૧પ છે
હવે એ દ્રષ્ટાંત અજ્ઞાનવાદી સાથે મેળવે છે. એ રીતે અજ્ઞાની સમ્યજ્ઞાન રહિત એવા શ્રમણ બ્રાહ્મણાદિક પોતપોતાના મતનું જ્ઞાન પ્રમાણ કરીને પોતપોતાને માર્ગ કહે છે. પણ તે નિશ્ચર્યર્થ નથી જાણતા તે પ્લેચ્છવત એટલે પ્લેચ્છની પરે અધિક એટલે જ્ઞાન રહીત છે. જે ૧૬ ! - હવે એને દોષ દેખાડે છે. જે એમ કહે કે, અજ્ઞાન જ ભલું છે; તેને અજ્ઞાનવાદી કહીએ. તેની જે જાણવાની ઇચ્છા, તે જ્ઞાનને વિષે પહોંચે નહીં, કારણ તે એમ વિચાર કરે છે કે અજ્ઞાનવડે અપરાધ કરનારાને દોષ સ્વપ છે, અને જાણનારને દેાષ ઘણે લાગે છે. જેમ કેઈક મનુષ્ય માર્ગે જતાં જાણતા થકેજ કેકના મતને પગે કરીને ફરશે તે તે મહા અપરાધને પાત્ર થાય છે. પરંતુ જે અજાણતાં ફરશે તે તે સ્વ૯૫ અપરાધી છે. એ કારણ માટે અજ્ઞાન પણુંજ રૂડું છે, એવી
