________________
9ર0
જૈનકાવ્યદોહન., ખેતી કરતાં કરસણ, સુખિયા સુખ વિલસાય. ચિત્રશાલીએ તિદ્દ જણ, ખેલંતા સુખવાસ; વષ વિત્યે આવિય, શારદ આસો માસ. દંપતિ રમતાં એક દિને, સોગટબાજી વિશાળ; નગર તણી રચના જુએ, બેઠાં સપ્તમ માળ. તેહવે ગગનથિ ઊતર્યો, તાપસ એક જુવાન; કુંવરે આદર બહુ દિયે, તે દિએ આશિષ દાન. પૂછે કુંવર કિહાં થકી, આવ્યા કહો કુણુ કાજ; જોઈએ તે માગો વળી, નવિ ધરો કાંઈ લાજ. વળતું પરિવ્રાજક કહે, ભદ્રદત્ત મુજ નામ; વિશ્વદત્ત મુજ ગુરૂ તણું, ગગાતટ વિશ્રામ. ગુરૂદત્ત ઔષધિ કલ્પ છે, ઓળખાણું મુજ સાર; મલયક્ટ ગિરિ ઉપરે, છે તે વિવિધ પ્રકાર. સાધન વિધિ મે બહુ કરી, નવિ થઈ સિદ્ધિ લગાર; ખેત્રપાળ કરે વિધન તે, એ ગિરિને રખવાળ. શત જોજન પલેપથી, ગુરૂ ફરતા આકાશ; ગુરૂ આજ્ઞાએ હું કરૂં, જોજન એક સરાસ. એક એક ઉતપાતથી, વસુધા માંહિ ભમંત; જસ કિતિ તુમચી સુણી, આવ્યો આશ ધરત. શત જન ગિરિ દૂર છે, સાધન છે દિન સાત;
અષ્ટમિ આદ પૂરણ દિન, કૃષ્ણ ચતુર્દશી રાત. કુણ ચતુથી આજ છે, જે ચાલો મુજ સાથ; વિશ્રામે પહોંચી શકું, જે ઝાલો મુજ હાથ. કુંવર કહે જાઓ સુખે, સાતમ નિશિ તુમ પાસ; આવિશું એમ વચન તે, લેઈ ગયે આકાશ. નારીને કહી સાતમે, ગિરિ જઈ મળિ કહે એમ; મુજ સાનિધ નિર્ભય જપ, મુનિ પણ જપનો તેમ
