________________
શ્રીમાન વીરવિજયજી-ચંદ્રશેખર. ૭૦૧
કાળ ૧૫ મી. (કપૂર હવે અતિ ઉજળું રે—એ દેશી.) વહુ સસરે રથ બેશીને રે, ચાલ્યા માર્ગ નિવાસ; મને ઉગ્યા એક ખેત્રમા રે, દેખી પથની પાસ રે. રાજા સુણો સતિ વડ ભાગ્ય, અમ પ્રગટે વૈરાગ રે. રાજા શેઠ ભણે આ ખેત્રમાં રે, થાશે મગ બહુ મૂલ; સા ભણે હશે તરાં રે, ધાનની હશે ધૂળ રે. રાજા, ૨. વચન વઘાં તિહાં વહૂ રે, અવળી ને અવિનીત; શેઠ ચલે ચિતા ભરે રે, વહુ પરખે દિત ચિત રે. રાજા નર એક નજરે દેખીયો રે, લાગ્યા અગ પ્રહાર; શેઠ કહે આ સૂટ વડો રે, સા વદે રાક એ ધાર રે. રાજા ૪. ઈડી રથ પગ ચાલતા રે, દીઠી વડની શ્રેણ, શેઠ ચલે વડ છાંયડી રે, સા ચલે તાપસ રેણ રે. રાજા. ૫ શિતળ છાંયે બોલાવતા રે, પણ ચલતી દેઈ પીઠ; ફરતી ચચળ હસલી રે, બોલતી નજરે દીઠ રે. રાજા ૬. હરખભરે રમે એકલી રે, હસલી શેઠ વદત, સા ભણે શેકથી એ ફરે રે, રેતી વિલાપ કર ત રે. રાજા નર એક આવતો દેખીને ૨, શેઠ વખાણે સોય, સા કહે નહિ નર નારી છે રે, વેશ પુરૂષનો હેય રે. રાજા ૮. એક ગામે વન પરિસરે રે, યક્ષાલય રહી રાત; રથ બેશી બિહુ જ ચલ્યા રે, જવ પ્રગટ પ્રભાત રે. રાજા. ૯ કૃપકે જળ ભરતી અિ રે, દેખી ચકવી એક; ઉચ સ્વરે કરી બેલતી રે, ચકવા સહ અવિવેકરે. રાજા૧૦. શેઠ કહે રવિ દેખીને રે, બિહૂ જણ હરખે લવંત; સા ભણિ શોક ભરે બિહુ રે, કૃપકે રૂદન કરત રે. રાજા પીહર ગામ હવે રહ્યું રે, વેગળું કે તે ચાર; પંથ વિચાલે દેખીયો રે, તરૂવર લિબ વિશાળ રે. રાજા. ૧૨. તેહ તળે રથ છોડીયો રે, ભજન ભક્ષણ હેત;
