________________
- પ૦૬
જૈનકાવ્યદેહન. સુંદર રૂપે ન રચીયે, માચી ગુણને સંગ પંડિત પ્રતિ નિરવહે, મૂરખ રંગ પતંગ.
ઢાળ ૫ મી. (મધુબિંદુ સમે સંસાર, મુંઝાણું માહહતા--એ દેશી.) સુણ વિમળ વિમળમતિ, ગતિ તાહારી કિહાં ગઈ; સમઝાવી ન સમઝે કાંઈ, રેઝ પરે થઈ; પીયરમેં તજી રાજધાની, જવાની જાગતે; દેઈ જન્મ ઉછેરી જેણ, રહ્યાં દિલ દાઝતું. શીખ દેવી ચતુરને સાર, ન દેવી મૂરખાં; સુગહીનિગ્રહી સ્પી કીધ, નહીં ગુણ પારખાં. તિહાં પણ અપજસને તાગ, રહ્યો નહીં પાછળે સુખ લેવા નીકળીયાં વિદેશ, રહ્યો કલેશ આગળું ખલવાટ શિરે રવિતાપ, તપતો નર ઘો; આવી બેઠે શીતળ તરૂ છાંહ, કોઠફળે હ. શીખ ૨. દાન માન ઓષધ અપમાન, સુરતીકુ છુપાડી આયુ ધન મંત્ર ઘરનું છિદ્ર, કહિં ન દેખાડી; દૈવ રૂઠે દીએ દુઃખ પિઠ, તે સહેવી સેહલી; અણસમજુ હઠીલી નાર, શીખવવી દેહલી- શી ૦ ૩. વારંવાર ઘણું શું કહીએં, કળા ચોસઠ ભણી; પણ દીર્ઘ નજર નહીં કાંઈ, થઈ નૃપનંદિની; ભતિ થેડી ઉઘેરી છોરી, ચકેરી સાંભળે; ધમ્મિલનું વચન પ્રમાણ, કરો તછ આમળે. શ૦ - ન મળે નર એવો વર, સંસારે જેવાં; તજી એ વર અવર કરેશ, જશે દિન રેવતાં; રંગરસિયા બાહેર રંગ, ચણોઠી સમ ઘણું; નર ઉત્તમ ચૂના સમાન, બીએ રંગ નહીં ભણું. શી૫નારદક્ષ કળા વિજ્ઞાન, રતી ગુણે અટકળે; તુજ ભાગ્ય ઉદયથી એહ, સુરસાન્નિધ્ય ભળે;
