________________
[२०] . आचारांग-मूळ तथा भापान्तर, णो पडिगाहेज्जा। से आच्च पडिग्गाहिते सिया, तंच णातिदूरगए जाणेज्जा से त्त-मायाए तत्थ गच्छेज्जा (२) पुच्चासेव आलोएज्जा, “ आउसो-त्ति वा भइणि-त्ति वा, इमं ते किं जाणता दिन्नं उदाहु अजाणता ?" सो य भणेज्जा " णो खलु मे जाणता दिन्नं, अजाणता दिन्नं । कामं खलु आउसो इदाणि णिसिरामि । तं भुंजह च णं, परिभाएह च णं ।" तं परेहिं समणुन्नायं समणुसिटुं ततो संजयामेव भुंजेज्जवा पीएज्ज वा । जं च णो संचाएति भोत्तए ना पायए वा, साहम्मिया तत्थ व. संति संभोइया समणुन्ना अपरिहारिया अदूरगया तेसिं अणुप्पनायव्यं । सिया णो जत्थ साहम्मिया जहेब बहुपरियावन्ने कीरति तहेब कायव्यं सिया । (६३१)
एयं खलु तस्स भिक्खुस्स भिक्खुणीए वा सामग्गियं । (६३२)
दोधेछ" त्यारे गृहस्थ वोले के "जाणतां नथी दी, किंतु अजाण दीधुं छे. पण हवे आपने खुशीथी आपुंछं. माटे भले खाओ के वापरो." आ रीते जो गृहस्थ रजा आपेतो मुनिए यतनापूर्वक ते [अचित्त] लूण खावू पीवू, अने जे वधु होवायी पोताथी न वापरी शकाय ते त्यां नजीकमां रहनार वीजा साधर्मिमुनिओने आपी आव_ अगर त्यां वीजा साधर्मिक मुनिओ न ह.य तो जमे बहुपर्यापन्न ? आहार माटे विधि करायछे तेम करवी [अर्थात् यतनापूर्वक परटवी आव.] [६३१]
ए बधो मुनि अने आर्याओनं। आचार छ [६३२]
१वधी पडेले। आगर.