________________
आचारांग-मूळ तथा भाषान्तर. कसाए पयणुए किच्चा, अप्पाहारो तितिक्खए; अहभिक्खू गिलाएज्जा, आहारस्लेव अतियं ।३। (४४०) जीवियं णाभिकखेज्जा, मरणं णावि पत्थए; दुहतोवि ण सज्जेज्जा, जीविते मरणे तहा ।।। मज्जत्थो णिज्जरापेही, समाहि-मणुपालए; अंतोबहिं विउस्सज्ज, अज्झत्थं सुद्ध-मेसए ।५। (४४१) जं किंचि बक्कमे जाणे, आउक्खेमस्स अप्पणो; तस्सेव अंतरडाए, खिप्पं सिक्खेज्ज पंडिए ।६। (४४२) गामे वा अदुवा रण्णे, थांडिलं पडिलेहिया; अप्पपाणं तु विन्नाय, तणाई संथरे मुणी ।७। (४४३)
कपाय पातला करी आहार गटावी [संकट] सहन करतो थको जो साधु कदाच आहार विना बहु ज मुंझाय तो तदन आहारनो त्याग करी अणसण करे अथवा समाधि राखवा माटे थोडो वखत आहार लइ पछी संलेखणा चलावे. (४४०)
मुनिए अणसण करतां जीवg पण न इच्छ्युं तेम मरतुं पण न इच्छ. जीचित अने मरण ए वनेयां आशा न बांधवी. किंतु समभादी थइ निर्जरानी इच्छा धरतां थकां समाधि पाळ्या करवी. अंदरना [कपाय] अने बाहेरना (शरीरादिक) छोडीने पवित्र अंतःकरण (राखवा) चहाबु. [४४१]
(ओचित्यो कंइ रोग उत्पन्न थाय तो समाधिने इच्छता मुनिए) पोताना यम पाळवाना जे उपाय मालम होय ते उपाय अणसणना अंदर करी लइ पाधि मेळवी पाछी पण संलेखणा करवी. [४४२]
गामयां अथवा अरण्यमां स्थंडिला तपाशीने तेने जीवजंतु रहित जाणीने लं दर्भादि तृणोधी त्यां संथारो पाथरवा. [४४३]
१स्थळ.
