________________
-
-
-
(५७) । सद्यायमाला. . की चूकी लाज मूकी, पर मंदिर नवि पेसी ॥ बहु घेर हीमी नार निखंज, शास्त्रे पण तजवी कही ॥ जेम प्रेत दृष्टं पडयुं नोजन, जमवू ते जु गतुं नहीं ॥१॥ चाल ॥ परशुं प्रेमे रे, हसीय न बोलीयें ॥ दांत देखाडी रे, गुह्य न खोलीयें ॥ उ०॥ गुह्य घरनुं परनी श्रागें, कहोने केम प्रका शीयें ॥ वली वात जे विपरीत जासे, तेहथी पूरे नाशीयें ॥ असुर सवा रा अने अगोचर, एकलां नवि जायें ।सहसातकारें काम करतां, सहेजें शील गमावीयें ॥२॥चाल ॥ नट विट नरशुं रे, नयण न जोडीयें ॥ मारग जातां रे, आधु उढी ॥ उआधु ते उढी वात करतां, घणुंज रूडां शोनी ॥ सासू अने माना जण्या विण, पलक पास न थोनीयें ॥ सुख फुःख सरज्युं पामीये पण, कुलाचार न मूकीयें ॥ परवश वसतां प्राण तजतां, शीयलथी नवि चूकीयें ॥३॥ चाल ॥ व्यसनी साथै रे; वात न कीजीयें ॥ हाथो हाथे रे, ताली न लीजीयें ॥ जय ॥ ताली न लीजें नजर न दीजें, चंचल चाल न चाली ॥ एक विषय बुझें वस्तु केहनी, हाथे पण नवि कालीयें ॥ कोटि कंदर्प रूप सुंदर, पुरुष पेखी न मोहियें ॥ तृणखला तोले गणी तेहने, फरिय सामुं न जोश्यें ॥४॥ चाल ॥पु. रुष पीयारो रे, वलि न वखाणी ॥ वृक्ष ते पिता रे, सरखो जाणीयें ॥ ज॥जाणी पियु विण पुरुष सघला, सहोदर समो वडे | पतिव्रतानो धर्म जोता, नावे को तडोवडें ॥ कुरूप कुष्टी कूबडो ने, पुष्ट पुर्वल निर्गु यो ।। जरतार पामी जामिनी ते, अथी अधिको गुणो ॥५॥ चाल॥ अमरकुमारे रे, तजी सुरसुंदरी ॥ पवनंजये रे, अंजना परिहरी ॥ ज ॥ परिहरी सीता रामे वनमा, नलें दमयंती वली ॥ महासती माथे कष्ट पड्यां पण, शीयलथी ते नवि चली ॥ कसोटीनी परें कसीय जोतां; कंतशुं विहड़े नहीं ॥ तन मन्न वचनें शीयल राखे, सती ते जाणो सही ॥ ६॥ चाल ।। रूप देखाड़ी रे, पुरुष न पाडीयें ॥ व्याकुल थश्ने रे, मन न बगाडीयें। ज॥ मन बगाडीये पण पुरुषपरनु, जोग जोतां नवि मले ॥ कलंक माथे चढे कूडां, सगां सहुरे टले ॥ अणसरज्यो उच्चाट थाये, प्राण तिहां लागी रहे ॥ श्ह लोक पामे आपदा, परलोक पीडा बहु सहे ॥७॥ चाल || रामने रूपें रे, शूर्पनखा मोही ॥ काज न सीधुं रे, अने जत खोइ ॥ ॥ इजत खोइ देख अजया, शेठ सुदर्शन नवि चट्यो।
-
-
-
-