________________
(३७५),
संद्यायमाला.
जी॥३॥ न जीवित अम फुःख, सहेशुं मोदनां सुख ॥ आण ॥ लोक लायक अमेः पामगुंजी॥४॥ खामी कहे तेवार, तुऊ विना सब परिवार ॥ श्रा०॥ ॐःखित ते बहु थायशे जी॥५॥ ते सुणी मुनि पंचशत, सह चाल्यो नूरे आदित्त ॥ आ॥ अनुक्रमे नयरी पामियो जी॥६॥ पूरव वैर संजार, गोपव्या सहस हथियार ॥आ ॥ पालके ते फट गहनमां जी ॥॥ उठतुं वांदवा काज, नांखे अमात्य माहाराज ॥आण॥कां तुज धारणा किहां गई जी ॥७॥ पांचशे सुन्नटने साज, लेवा श्राव्यो ते राज ॥ आ॥ वेष धरी साधुतणा जी ॥णा अतिक्रर ते सशस्त्र, वांदवा जा श तत्र ॥आ॥हणी तुज लेशे राजने जी ॥१०॥ जोवा आवे राय, शस्त्रनी धोरणी बताय ॥ आ॥ थानके कपट केलव्यां जी ॥ ११॥
॥दोहा॥ ॥ देखी चिंते राजियो, क्रोधे दीसे तप्त ॥ सर्व यति घन बांधीने, सों प्या पालक गुप्त ॥१॥ कहे राजा मंत्रीवरू, जे रूचे ते धार ॥ हरख्यो पालक पामीने, जंदर जिम मांजार ॥ २॥
- ॥ ढाल बीजी॥ ॥ कूकड देखी कुंमने ॥ मन मान्यो लाल ॥ ए देशी ॥ तव पालक सु ख पामतो । प्रजु ध्यावो लाल ॥ लावे घाणी समीप रे ॥प्रण॥ कुवचनने ते बोलतो ॥ प्र॥ पीलिश यंत्र तनुदीप रे ॥प्र॥१॥ कहे जे ते मंत्री श्वर ॥ प्र॥ एकेक श्रमणने यंत्र रे ॥प्र॥ घाली घाली पीलतो ॥प्रण ॥ माठी बुद्धि अन्यंत्र रे ॥प्र॥२॥ खंधक शिष्यने पीलतां ॥प्र० ॥ देखी दाजे देह ॥ ॥ पालके खंधक निर्बिहथी ॥ ॥ बांध्यो घाणिये तेह रे ॥ प्र॥३॥ ते साधुना उडले ॥ ॥ रुधिर केरा बिं कुरे॥प्रण। पापने देखी अंबरे॥प्र० ॥ कंपे सूरज चंद रे॥ ॥४॥ खंधक तो मन लेखवे ॥ प्र०॥ ते अमृतरस बिंध रे॥प्र०॥ कुकृत दे खी सुरनरा ॥ प्र॥ थर थर कंपे इंद रे ॥प्र॥ ५ ॥ शातावचने शि ष्यने ॥प्र०॥ निर्यामे शमतावंत रे ॥प्र॥ जीव ते शरीरथी जिन्न बे ॥प्र॥ धरशो नहिं पुःख संत रे ॥प्र॥ ६ ॥ ए उपसर्गने पा मिया ॥प्र॥ ते कृत पूरव कर्म ॥ ॥ सुख कारण ए जोगवो ॥ प्र०॥ कोइ न करशो गर्व रे ॥प्र०॥॥ निर्ममत्व मन जेहनां ॥