________________
(१२०)
'सद्यायमाला.
जशे, माथे पडशे तूऊ ॥ १ ॥ आपसवारथ सहु मिल्युं, न करे तुक कोय सार ॥ परमारथ जाण्यो नही, मूल्यो तुंहि गंमार ॥ २ ॥ परमारथ जबजाणीयो, चिडुंगति देखे पास । पचव सवि र लेखवे, आपड़ी रहे ज दास ॥ ३ ॥ निराशपणे चिंतवे सदा, आप हि मग्नता होय ॥ मुहूर्त्त एक, रहे मन मग्नता, शांतिरस पावे सोय ॥ ४ ॥ कायावचन मन त्याग करी, 'यापही ज्योति जगाय ॥ घातीकर्मकुं दय करी, केवललठी पाय ॥ ५ ॥ अनंत अतिशय तस दुवा, लोकालोक प्रकाश ॥ जव्य जीव तिम ग्रूजवे, पूरे शिवपुर वास ॥ ६ ॥ इति ॥
!
॥ अथ षोडश सद्याय प्रारंभः ॥
n.
॥ राग केदारो गोडी ॥ शिवपुर वासतां सुख सुणो प्राणी, कहेतां पार नवे नाणी ॥ कोयक राय वनमांदे गयो मूलो, तृषाक्रांत पडियो एकीलो ॥ १ ॥ तव एक जील आव्यो राय पासें, पाएं नीर आणी उल्हा सें ॥ राय पली पतिने तेडी घर यावे, तस इछायें सुख जोगवावे ॥ २ ॥
तो काल तिहांकणे रहियो, निजथानक जावा गहग दियो । पूबे कुटुंब तुझ सुख अवदात, तेह उपम देखाड़ो तात ॥ ३ ॥ तेह वनचर किसि उपम कहावे, तिम सिद्धसुख नाणी की शुं देखावे ॥ मणिचंद्र कड़े निराश धावे, शांतिरस पार किमे न यावे ॥ ४ ॥ इति ॥
॥ अथ सप्तदश सातवारनी सद्याय प्रारंभः ॥
॥ यदि तुं जोजे रे आपणी, अनादि निगोदहमांहि ॥ अनंत चतु ष्टय तिहां इंता, वडां बतां बे यांहि ॥ १ ॥ सोमती पेरेंशियलो, शां तिरसें करी जा || तेणे ढंका गुण हरो, होशे केवल नाए ॥ २ ॥ मंगलें मांगलिक करे, जिए सिद्ध साहू धर्म ॥ पापतिभिर दूरे जशे, पामीश तुं शिव शर्म ॥ ३ ॥ बुद्धि बुध जली करे, बांने जे पाप ॥ ज्ञान दरिसन चा रित्र बहे, टालीश संताप ॥ ४ ॥ गुरुतणी संगति करे, पामीश तेणे नाप ॥ कर्म खपावी आपणां, पहोंचीश तुं निर्वाण ॥ ५ ॥ शुक्र राखे निज म स्तकें, बलवीर्य तिथे दोये ॥ संयम साधीश आपणो, कर्म दय तेणे होये ॥ ६ ॥ शनैः शनैः अभ्यासयी, क्रोधादिकनो त्याग ॥ केवल नाए मले सही, होशे शिवमाग ॥ ७ ॥ कलंक राहुने बांम्रजे, मार्गशुद्ध ए जाण ॥ दुष्टग्रह नवमो जरो, मणिचंद शुद्धवाणी ॥ ८ ॥ इति ॥