________________
(२४४) सुधी रोग मटवानो नथी. रोगर्नु खरं औषध तो समभाव के जो समभावमा रहीश अने जे जे वेदना थाय छे, ते तो पूर्वनां कर्म भोगवाय छे. तेथी आत्मा निर्मल थाय छे. तो रोगनी वेदना मने थाय एवो विकल्प शा सारु करुं ? आम विचारी हुँ रोगनो विकल्प बिलकुल नहि करूं तो वेदनी कर्मनी स्थिति तथा रस घटशे. निकाचित्त मध्यम स्थानवृत्ति हशे, ते शिथिल थशे. शिथिल कर्म हशे ते नाश थशे; माटे महारा आत्मस्वभावमा रहेq एज औषध छे. बीजा
औषधनी अभिलाषा शा सारु करूं ? महारा कुटंबादिकनी फिकर करवी ते पण व्यर्थ छे; कारण जे सर्व जीवो पोताना पुन्यने अनुसारे सुख भोगवे छे. कोइने कोइ सुख दुःख करवाने समर्थ नथी; तो हुं शुं कर. वानो छु ? वली अनादि काल गयो ते मात्र भवोभवने विषे कुटुंब मल्या. तो हुँ केटला कुटुंबनी चिंता करीश? अने पूर्वे तो अज्ञानपणुं हतुं. कर्मनुं स्वरूप नहि जाणवाथी चिंता करतो हतो; पण श्रा भवमां कर्मनुं स्वरूप जाण्यु तेथी जाणुं छु जे, सर्वे सुख दुःख कर्मने अनुसारे थाय छे. माटे महारे महारी तथा पारकी चिंताओ करवी ते फोगट छे. हुं महारा आत्मानंदमां वर्तीश, महारी कुटुंब चाकरी करे छे, ते पण पूर्वे पून्य उपार्जन कर्यु छे, तेनां फल छे. में तेनी चाकरी करी छे, अने ते जीव चाकरी नथी करता, ते महारा पापना उदय, फल छे. तेमां ते जीव उपर द्वेष करवो जोग्य नथी. मरण अवसरे कोइ पण जीव उपर द्वेष करवाथी ते नीव साथे वैरभाव थाय छे. 'माटे हवे महारे जे जे सुख दुःख उत्पन्न थाय ते समभावे भोगवq. पूर्वे मुनिश्रोने माथा उपर अंगारा भर्या, तो पण वेदना सामी दृष्टि करी नथी. मेतारज मुनिना शरनी खाल उतारी, तो पण समभावमा रह्या; माटे श्रा मरणनी वेदना ण ते मुनि महाराजनी पेठे समभावे भोगववी. जरा कंइ पण परभाव। महारे पेसवु नहि. ने महारं चित्त परभावमा जशे तो आत्मा अ. राशे, वली में शरीर, धन, कुटुंब सर्वने बोशिराव्यु छे तेमां कंइ पण
।
