________________
(१५७ ) समजवु जोइए के तेरापंथी पोताना गुरुने दान आपे छे. ते चालीने जशे तेमां नीचे केटलाएक त्रसजीव तथा पेटमा आहारना जोगी करमीआ सरीया निपजशे ते निहार करशे सारे हणाइ जशे. तथा वडीनीत क रशे ते विष्टामां जीव उपजशे ते हणाशे, ते ए सर्वे हिंसा लागशे, माटे तमारा गुरुने पण आहार आपवो जोइए नहीं. पण एम विचारो जे शुद्ध संजमी मुनी महाराज पोतार्नु आत्मसाधन करे छे, तेनो विचार करवानो छे, बीजो विचार आपणे लेवानो नथी मात्र आहार पाणीना आधारथी सुखे धर्मसाधन थशे. तेम दुखी जीवने आपवाथी आहार संबंधीना सं कल्प विकल्प रूप तेनु दुःख टलशे. ने तेने संतोष वलशे तेज लाभ वि चारी दान आपबुं छे. आपणे कंइ दुष्ट काम करवा आहार आपता नथी, तेथी आपणने ते दूषण लागतुं नथी. वली तेरापंथी लोकने धर्म उपदेश करे छे. ते उपदेश सांभली अज्ञानपणे तपस्या करे छे ते तपस्याथी देवलोकमां वा, मनुष्यमा पुद्गलीक सुख भोगवशे ते पाप पण धर्म उपदेश देनारने लागवू जोइए. ते एम कहे जे एमने तो धर्म उपदेश देवो छे तेथी ते पाप लागतुं नथी तेम दान देनारने तेनी भूखनुं दुःख भागवू छे बीजो भाव नथी. जीव छोडावनारने जीव मरतो बचाववो छे ते अभय दा न करवू ते भाव छे; बीजो भाव नथी. वास्ते करुणाभावनो लाभ छे,ते पछी शुं करशे ते दोष अभयदान देनारने लागतो नथी हरेक वस्तुमां भाव बलवान छे. गुरुवंदन करीए छीए वांदवा जइए छीए तेमां रस्तामां जतां तथा उठ बेस करवामां हिंसा थाय छे. पण वंदनना लाभार्थे करीए छीए तेम दान देवानो भाव पण वलवान छे. वली भगवंते सर्व दानमा अभयदान बलवंत कह्यु ए अधिकार सुयगडांग सूत्रमा पाने३१८ में मूलपाठमां छे तथा तेनो अर्थ टीकाकारे पाने ३२० मां विस्तारे करयो छे. तेमां कथा पण वसंतपुरना राजानी छे तेमा सार ए छे जे रा. जानी राणीए चोरने गरदन मारतां मूकाव्यो छे ने ते चौर बच्यो छे तेने अभयदान कडं छे. ए उपरथी विचार करो जे जीव बचे ने पछी हिंसा करे
