________________
५६ श्रीमद् राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाला, केम थई शके १ एम कहीं पछी अभयकुमारने केटलुक द्रव्य पोतानी वात राजा आगळ नहीं प्रसिद्ध करवा ते प्रत्येक सामंत आपता गया अने ते अभयकुमार लेता गया. एम सघळा सामंतोने घेर अभयकुमार फरी आल्या. सपना मांस न आपी शक्या, अने आम तेमणे पोतानी वात छुपाववा द्रव्य आप्यु. पछी वीजे दिवसे ज्यारे सभा भेळी थइ सारे सघळा सामंतो पोताने आसने आवीने वेठा. राजा पण सिंहासनपर विराज्या हता. सामंतो आवी आवीने गइ कालतुं कुशल पूछवा लाग्या. राजा ए वातथी विस्मीत थया. अभयकुमार भणी जोयुं एटले अभयकुमार वोल्याः "महाराज! काले आफ्ना सामंतो सभामा वोल्या हता के हमणा मांस सस्तुं मळे छे. जेथी हु तेओने त्यां लेवा गयो हतो, त्यारे सघळाए मने वह द्रव्य आप्यु ; परंतु काळजानं सवा पैसाभार मांस नआप्यु सारे ए मांस सस्तु के मोघु ?" वधा सामंतो सांभळी शरमथी नीचुं जोइ रह्या. कोइथी कंड बोली शकायुं नहीं पछी अभयकुमारे का:"आ कइ में तमने दुःख आपवा कर्यु नथी; परंतु वोध आपवा कयु छे. आपणने आपणा शरीरचं मांस, आप, पडे तो अनंतभय थाय छे, कारण आपणा देहनी आपणने मियता छे, तेम जे जीवनुं ते मांस हशे तेनो पण जीव वहालो हशे. जेम आपणे अमूल्य वस्तुओ आपीने पण पोतानो देह बचावीए छीए तेम ते विचारां पामर माणीओने पण हो, जोइए. आपणे समजणवालां, बोलतां चालतां प्राणी छइए. ते विचारां
