________________
३० श्रीमद् राजचंद्र प्रणीत मोक्षमाला. मने लीधे ते चक्र फरीने पार्छ भरतेश्वरना हाथमां आव्यु. भरते चक्र मूकवाथी वाहुवळने वहु क्रोध आन्यो. तेणे महा बलवत्तर मुष्टि उपाडी. तत्काळ त्यां तेनी भावनातुं स्वरूप फर्यु ते विचारी गयो के, हुं आ बहु निंदनीय करुं छउँ आनं परिणाम केवु दुःखदायक छे ! भले भरतेश्वर राज्य भोगवो. मिथ्या, परस्परतो नाश शा माटे करवो? आमष्टि मारवी योग्य नथी; तेम उगामी ते हवे पाछी वानवी पण योग्य नयी. एम विचारी तेणे पंच मुष्टि केश ढुंचन कयु : अने त्यांथी मुनिभावे चाली नीकळ्या. भगवान् आदीश्वर ज्यां अठाणु दिक्षित पुत्रोथी तेम ज आर्य, आर्यायी विहार करता हता त्यां जवा इच्छा करी; पण मनमां मान आव्यु के त्यां हुं जइश तो माराथी नाना अठाणु भाइने वंदन कर, पडशे; माटे त्यां तो जवू योग्य नथी. एम मानवृत्तिथी वनमा ते एकाग्र ध्याने रह्या• हळवे हळवे वार मास थइ गया, महा तपथी काया हाडकानो माळो थइ गइ ते मुका झाड जेवा देखावा लाग्या; परंतु ज्यांसुधी माननो अंकुर तेनां अंत:करणथी खस्यो नहोतो त्यांमुधी ते सिद्धि न पाम्या. ब्राह्मी अने मुंदरीए आवीने तेने उपदेश कर्यो. "आर्य वीर! हवे मदोन्मत्त हाथीपरथी उतरो, एनाथी तो बहु शोष्यु. एओनां आ वचनोथी वाहुवळ विचारमा पड्या. विचारतां विचारतां तेने भान थयुं के सत्य छ, हुं मानरूपी मदोन्मत्त हाथीपरथी हुजु क्या उनयों छउं? हवे एथी उत
ए ज मंगळकारक छे" आम विचारी तेणे वंदन कर
